De catechismus zegt dat God wel hoogst barm­hartig is, echter zó dat Hij ook rechtvaardig is.

Alsof zij wilden zeggen dat Hij Zijn barmhartigheid niet bewijst tenzij Zijn gerechtigheid ongekrenkt blijft. Daaruit besluiten zij dat, ondanks de barmhartigheid, Zijn rechtvaardigheid eist dat alle zonden met de hoogste, dat is met de eeuwige straffen aan lichaam en ziel gestraft worden. En wel daarom, dat alle zonden tegen de hoogste majesteit Gods begaan worden; en dat er dus een overeenkomst moet zijn tussen de misdaad en de straf.

Want het feit is des te gruwelijker en verdient dan ook des te zwaarder straf, naarmate de persoon belangrijker is tegen wie het bedreven en die daardoor beledigd wordt. Het komt dus Eén, Die hoogst barmhartig is, wel toe dat Hij niet Zijn uiterste recht vordert, zonder kwetsing nochtans van Zijn rechtvaardigheid, welke in God ook op het hoogst aanwezig is, niet minder dan Zijn barmhartigheid. En Zijn gerechtigheid vereist dat onze zonden, die tegen Zijn oneindige majesteit bedreven zijn, niet alleen met tijdelijke, maar ook met eeuwige straffen, zowel naar ziel als lichaam, gestraft worden.

Zacharias Ursinus, hoogleraar te Heidelberg (uit ”Schatboek Heidelbergse Catechismus”, 1657)

De Heidelbergse Catechismus bestaat 450 jaar. De meditatie komt iedere zaterdag uit het ”Schatboek”, een verklaring van de catechismus.