Commentaar: Gezindte en SGP steeds pluriformer
Hoe ‘eenvoudig’ kan het antwoord op een moeilijke kwestie zijn. Jarenlang was de SGP druk met de aanklacht van het Proefprocessenfonds Clara Wichmann. Maandenlang worstelde de partij met het beruchte vonnis van de Hoge Raad. En nu bestaat het antwoord uit één zinnetje, namelijk de vermelding dat het geslacht van de kandidaat niet bepalend mag zijn bij de selectie van kandidaten.
In al zijn eenvoud heeft de door het hoofdbestuur van de SGP gekozen uitweg enerzijds iets onbevredigends, en is hij anderzijds een prestatie van formaat. Hij heeft iets onbevredigends, omdat hij op de buitenwereld gemakkelijk overkomt als een half-halfoplossing. Niet voor niets concludeerde gisteren, op een door de SGP gegeven persconferentie, een journaliste: „Dus als ik het goed begrijp kúnnen jullie vrouwen als raadslid of Kamerlid niet meer tegenhouden, maar zeggen jullie tegelijkertijd tegen hen: Maar welkom zijn jullie niet.”
Het besluit dat het partijbestuur wil nemen, kan echter ook een knappe prestatie worden genoemd. Dit soort thema’s ligt binnen de SGP immers zeer gevoelig. Als dan blijkt dat tegen dit conceptbesluit –waarmee het kabinet blijkbaar kan leven!– van de zeventien hoofdbestuursleden er slechts één onoverkomelijke bezwaren heeft, kan de conclusie slechts luiden dat het partijbestuur een werkbare en samenbindende uitweg uit deze netelige situatie heeft gevonden.
Dit resultaat is voor een deel ongetwijfeld te danken aan het minimalistische van het besluit. Na de keuze voor niets doen en afwachten, is de nu voorgestelde wijziging het kleinst mogelijke stapje dat er te nemen viel. Het is niet meer dan een erkenning van de huidige feitelijke en juridische situatie. De partij zegt eigenlijk tegen zichzelf: Broeders, vrouwen van lijsten weren, dát mogen wij nu niet meer. Punt uit.
Daarmee is het echter geen betekenisloos stapje. Het lijkt immers onafwendbaar dat de mogelijkheid die nu wordt gecreëerd, binnen afzienbare tijd een realiteit zal worden. Daarvoor staat de manier waarop veel SGP-jongeren over dit thema denken garant.
En dat leidt op den duur tot een meer pluriforme partij. Wat we in de achterliggende decennia hebben zien gebeuren, namelijk dat er in de gereformeerde gezindte over allerlei thema’s steeds diverser gedacht wordt, vindt –hoe kan het anders?– ook in de SGP plaats.
Erg? Het behoort in elk geval tot de werkelijkheid van 2013. Eén voorbeeld. Van alle reformatorische kerken zijn de Gereformeerde Gemeenten in Nederland waarschijnlijk de meest uniform. Toch lazen we de achterliggende maanden ook van vooraanstaande personen uit die kring twee verschillende opvattingen over de kant die het SGP-bestuur op wil: Van der Tang die deze optie afwijst, Van Heukelom die haar node aanvaardt.
Dat dergelijke verschillen van mening niet bij voorbaat problematisch zijn, leert het Bijbelse voorbeeld van Ezra en Nehemia. Beide vrome mannen gaven leiding aan de uit Babel terugkerende Joden. Maar de manier waarop verschilde flink. De één wilde beslist geen Perzische bescherming aanvaarden en achtte die werkwijze een gebrek aan vertrouwen op God, de ander gebruikte dit middel wel.
