Rotterdam, Guido de Brès

Op weg naar een bruiloft valt het kwartje. Ik moet als fotograaf natuurlijk op tijd aanwezig zijn bij de bruid. Want de reportage is niet compleet als er geen foto’s zijn van het opdoffen en opmaken.

In de vroege morgen zie ik een groepje fietsers staan. Meteen is er die schok van herkenning; zo stond ik vroeger ook te wachten op mijn vrienden, om samen naar school te fietsen. Beter gezegd, vaak stonden zij zo te wachten op mij. Ik was altijd laat.

Herinneringen buitelen over elkaar heen. Aan de lekke banden, de regen en de storm, de schooltassen die van de fiets afvielen, de ruzies onderweg en de wedstrijdjes wie het langst in de zwaarste versnelling met de dynamo tegen de band tegen de heuvel op kon fietsen.

De jaren door –of zijn het eeuwen– trotseren leerlingen de elementen om op tijd op school te zijn. Het idee voor de serie is geboren.

Op de kunstacademie in Den Haag –waar ik documentaire fotografie studeer– kijkt men wat bevreemd. Een serie over fietsers? Leerlingen die gezamenlijk optrekken naar reformatorische scholen? Slechts een van de studenten geeft een blijk van herkenning. Ze woont in Rotterdam en ziet regelmatig de grote groepen fietsers richting Barendrecht en omstreken peddelen. Daarmee helpt zij mij bij het zoeken van een goede standplaats voor een foto van de fietsroute naar ‘de Guido’.

Het verschil wat betreft fietsomgeving met die van andere reformatorische scholen is heel duidelijk; de fietsroutes in dit stedelijke gebied lopen langs tramlijnen, viaducten, snelwegen en torenhoge kantoren. Dat is een heel andere manier van fietsen dan bijvoorbeeld door de polder of de bossen. Lijkt mij.