Die collectieve schreeuw is natuurlijk volledig terecht, maar ook wel opmerkelijk. Al vele tientallen jaren sijpelen er berichten binnen over verkrachting en vernedering van vrouwen in India. Zo geldt voor het jaar 2011 een getal van ruim 23.000 als het gaat om het aantal gemelde verkrachtingen. En vrijwel altijd ging het om vrouwen uit lagere sociale groepen, met name uit de voor India zo kenmerkende lagere kasten. Dat er nu wel zo veel onrust is komt doordat dit keer de rijke middenklasse zich slachtoffer weet van geweld tegen vrouwen. Een deskundige wees er deze week op dat die middenklasse zich niet of nauwelijks het lot van al die arme vrouwen aan de onderkant van de samenleving heeft aangetrokken.

Nu een jonge vrouw uit hun gelederen gruwelijk is vermoord, komt ook de middenklasse erachter dat veiligheid niet te koop is en eisen de leden verandering.

Hun woede richt zich in de eerste plaats tegen een in hun ogen lakse overheid die een falend rechtssysteem in stand houdt. Ook „arrogante politici” en nalatige politieagenten moeten het ontgelden. Terecht, gezien de neerbuigende uitlatingen van enkele bestuurders en politici, onder wie nota bene de zoon van de Indiase president, die zei dat een stelletje rozerood geschminkte vrouwen stond te protesteren.

Tegelijkertijd speelt de kloof tussen arm en rijk een rol. Met name in een stad als New Delhi, maar ook in andere steden leven slumbewoners zij aan zij met de rijken. Ze vertegenwoordigen twee werelden die steeds dichter tegen elkaar worden gedrukt, en waarvan de grenzen ook nog eens poreuzer worden. Dat komt bedreigend over op degenen die het meest te verliezen hebben, en dat zijn de welgestelden. Het zoeken van een zondebok op het moment dat er iets fout gaat, is dan al snel een sociaal-economisch project dat eindigt in de sloppenwijken van de grote steden.

Dat is jammer, want het ontneemt het zicht op het werkelijk probleem in India, en dat is diepgeworteld onrecht jegens vrouwen. En dat is onrecht dat zich niet enkel uit in verkrachtingen, maar ook en vooral in dagelijkse discriminatie, in de abortussen van meisjesfoetussen en in de zwakke positie van bijvoorbeeld weduwen. De zelfbewuste en vrijere levensstijl van Indiase jonge vrouwen uit de welgestelde kringen botst pijnlijk op deze in de cultuur verankerde vrouwvijandige praktijken.

In dit licht is het ook opmerkelijk dat nog altijd veel meisjes en jonge vrouwen uit onder meer Nederland ieder jaar in hun eentje als backpackers door India reizen. Hun doorgaans romantische blik op India strookt niet met de realiteit.

De modernisering van India mag dan volop aan de gang zijn, de verknipte kijk van mannen op vrouwen is daar niet minder door geworden.