Een ander perspectief. Als Rembrandt zijn (achteraf bezien) grootste meesterwerk schildert, staat hij als het ware iets onder het schilderij. Op ooghoogte van het spelende meisje. Of toch niet, hij kijkt Frans Banning Cocq ook recht in de ogen. Maar het hondje ook, en de rest van de schutters lijken van onderaf geschilderd. Of toch weer niet. Het is met het perspectief van ”De Nachtwacht” een beetje gissen. Nee, met de compositie –de plaats van de verschillende figuren– en de afwisseling van licht en donker heeft de schilder gespeeld, het benut tot in de perfectie. Maar dat perspectief lijkt wat onduidelijk. Lijkt, want ook hier bereikt de Amsterdamse kunstenaar de perfectie.