Waarom maak ik me eigenlijk druk over de politieke ontwikkelingen in ons land? Heel veel mensen vragen dat aan mij. Heeft een dominee niet wat beters te doen? Dat zijn volkomen terechte vragen. Een predikant heeft een belangrijke taak om Gods Woord te verkondigen. Hij mag ook mensen opzoeken en vertellen van Gods boodschap voor zondaren. Niets liever dan die boodschap te brengen is mijn verlangen.

Eigen scholen

Maar er zijn in dit land ontwikkelingen gaande. Steeds meer mensen hebben niets meer met de kerk, het geloof en de Bijbel. Deze ontwikkeling vertaalt zich ook naar de wetgeving, de politiek en de ruimte die minderheden in ons land hebben. Die ruimte wordt geleidelijk minder, hoewel we natuurlijk gewoon in een vrij land leven.

Maar toch knaagt er iets. Laat ik dat met een duidelijk voorbeeld helder proberen te maken. Mijn vrouw en ik hebben van de Heere zeven kinderen gekregen. Die kinderen gaan naar school en hebben opvoeding nodig. Dat begrijpt iedereen. Gelukkig hebben we eigen scholen die daarbij een handje helpen. Ik ben dus blij met onze eigen scholen. Ik hoop dat we ze nog een poosje kunnen houden, hoewel dat niet vanzelfsprekend is.

Geen ruimte

Er is echter nog iets. We hebben een ernstig gehandicapte dochter. Onze dochter, die deze woorden niet kan lezen, is 26 jaar oud. Ze is autistisch en functioneert op een leeftijd van ongeveer 3 jaar. Door Gods goedheid, zo zien we dat als ouders, is ze opgenomen in een eigen instelling in Den Dolder. En daar gaat het gelukkig heel goed met haar. Dat merken we als ouders en dat laat ze ook aan ons blijken. Dit even als een kleine toelichting. We zijn soms zo diep dankbaar voor Gods goede hand in deze dingen. Mogelijk zijn er mensen die dat begrijpen.

Wat is er nu in ons land gaande? Wel, als ik me niet vergis komen er langzamerhand steeds meer wetten en bepalingen die het hebben van eigen instellingen steeds moeilijker maken. Subsidies worden aan voorwaarden verbonden, bijvoorbeeld rond acceptatie van homoseksualiteit. En het zou dus best eens kunnen zijn dat er op termijn geen ruimte meer is voor eigen instellingen. En daarover ben ik, en zijn veel ouders met mij, erg bezorgd.

Meedenken

Die zorg voor mijn gehandicapte dochter drijft me eigenlijk om anderen te wijzen op de ontwikkelingen in ons land en in de politiek. Natuurlijk moet ik als predikant mijn taak in mijn gemeente verstaan. Natuurlijk moet ik niet activistisch zijn. Uiteraard moet ik geen heil verwachten van een zuil waarin mensen bezig zijn met de verkeerde vragen. Maar ik mag toch als vader van zeven kinderen wel iets doen voor mijn dochter en mijn andere kinderen?

Ik hoop dat er velen zijn die dit met mij delen. Graag nodig ik hen uit om mee te denken. Binnenkort gaan we nadenken over de gevolgen van het komende paarse kabinet voor onze gezinnen, scholen en kerken. Wie weet gaan er vele ogen open, wordt er meer en meer voor onze kinderen gebeden en wil de Heere nog wat ruimte geven in dit zo diep gevallen land, waar helaas ook de kerk ver van haar plaats is.

Psalm 121

Wat moeten we doen? Wel, in Psalm 121 vinden we het antwoord. „Ik hef mijn ogen op naar de bergen, van waar mijn hulp komen zal.” (Ps. 121:1). Dit Bijbelse antwoord onderstreept dat we ook de hand aan de ploeg mogen slaan. Op hoop van zegen.

De auteur is predikant van de gereformeerde gemeente te Amersfoort. Op 15 november is hij een van de sprekers op het congres ”De storm steekt op” in Amersfoort.