Dekker reageert daarmee op het preekonderzoek van dr. Bert de Leede en dr. Ciska Stark, waarover onlangs nieuws naar buiten kwam. Hij vindt dat „de preek stamt uit een tijd dat de meeste kerkgangers nog niet eens (in de Bijbel) konden lezen. Toen konden de kerkgangers op deze wijze onderwezen worden. Maar terwijl de onderwijsmethoden in de afgelopen decennia radicaal veranderd zijn, handhaaft de kerk nog de traditionele methode van onderricht. Dat is niet vol te houden.”

Dat het anders moet, daarvan is Dekker overtuigd. Hij pleit ook voor bezinning, maar wijst in een andere richting. Van een zoektocht naar een meer verdiepende preek, naar een preek die antwoord geeft op levensvragen van kerkgangers, verwacht hij weinig. Men moet zich „afvragen welke functie de preek nu nog zou kunnen vervullen en welke andere methoden er zijn om aan de vaak gerechtvaardigde vragen van kerkgangers tegemoet te komen.”

De wens naar een relevantere preek is volgens Dekker niet reëel. De diverse achtergrond van kerkgangers belemmert zo’n preek evenals de onmogelijk voor predikanten om kennis op te doen over alle facetten van het leven. Bovendien beschouwt de socioloog de preek als een ongeschikt medium om maatschappelijke kwesties of levensvragen te behandelen.

Dat de vraag naar een voor kerkgangers relevante preek telkens opnieuw wordt gesteld, heeft te maken met de kerkelijke betrokkenheid van kerkleden, stelt Dekker. Christelijke instellingen of vormings- en toerustingswerk kunnen openheid bieden voor het stellen van levensvragen. Maar als de geloofspraktijk zich beperkt tot deelname aan kerkdiensten, worden aan de preek als vanzelf onmogelijke eisen gesteld.