Met haar elf lentes werd ze als „waarschijnlijk de jongste kerkorganiste van het land” omschreven. „Er ontstond een vacature omdat de hervormde predikant van Haaften, ds. Kaars, een beroep naar Papendrecht aannam. Zijn dochter was organist bij ons en verhuisde mee”, herinnert Van As zich.

Korte tijd later kwam kerken­raadslid Hakkert buurten bij de familie Vervoorn. Hij vroeg zich af of Hilde organist kon worden. „Mijn moeder zag enkel leeuwen en beren”, zegt de organiste in haar woning in het buitengebied van Enspijk. „Ik wilde die kans pakken. Uiteindelijk mocht het van mijn ouders.”

Van As had drie jaar orgelles bij Daan van Horssen gevolgd toen ze als organiste begon. „Op het moment van mijn aanstelling kon ik enkel uit Worp begeleiden. Voor kerktijd speelde ik de psalmen die tijdens de dienst gezongen zouden worden. Hoewel ik nuchter ben, stond die eerste keren het zweet in mijn handen.”

Van As haalde in 1987 deze krant, het AD en de plaatselijke media. Wie er lucht van de benoeming kreeg, weet ze niet. Een telefoontje naar haar moeder geeft ook geen uitsluitsel. „Waarschijnlijk had de man die de foto’s maakte, Cor de Cock, iets opgepikt.” De organiste vond het destijds maar drukte om niets. „Ik zat in groep 8 van de basisschool en vond mijn organistschap niet bijzonder.”

Als 5-jarige imiteerde Van As thuis al organisten. De aanschaf van een klein Bontempi-orgel bleek aan haar besteed. Toen Hilde 8 was, besloten haar ouders een groter orgel te kopen en hun dochter op les te doen. Een schot in de roos. „Ik was er niet achter vandaan te slaan. Iedere dag speelde ik. Toen ik later de sleutel van de kerk in Hellouw kreeg, zat ik daar elke avond. Ook omdat het Johannusorgel daarin tegenstelling tot ons orgel thuis volledig pedaal bezat.”

Van As werkte de eerste jaren de lesboeken van Folk Dean en van Carlo West door. Ze haalt ze tevoorschijn. „Ik geef nu mijn twee oudste dochters uit Folk Dean les.” Ook ”Duo’s en trio’s voor orgel” van Hennie Schouten en een bundel trio’s van Sorge komen op tafel. Ze heeft weinig op met deze barokmuziek. „Dat klinkt toch niet? Geef mij maar Asma en Zwart. Toen ik op mijn zestiende het punt-hakspel moest leren, ben ik gestopt. Dat vond ik zinloos.”

Ze was als leerlinge fanatiek en eigenwijs. „Ik oefende net zolang totdat ik de Toccata over Psalm 146 van Jan Zwart kon spelen. Tegen de zin van mijn orgelleraar. Hij vond dat ik op de feiten vooruitliep.”

Na circa tien jaar stopte Van As in Hellouw. Inmiddels is ze weer organiste. Nu in de hersteld hervormde gemeente van Waardenburg. „Het is mooi om bij te dragen aan een eerbiedige dienst. Ik speel niet te uitbundig.”

Haar smaak is niet gewijzigd. „Ik pak graag Asma, Zwart, Van Dijk, Vos of Schippers.” Er is wel meer besef van de aard van de psalmen dan vroeger. „Psalm 51 vraagt een andere aanpak dan Psalm 150.”

Van As, moeder van vier kinderen en oppasmoeder, zit nog weinig op de orgelbank. „Maar als ik op zondagavond achter het orgel kruip, kan ik er uren doorbrengen.”

Dit is de derde aflevering in een serie terugblikken op gebeurtenissen die 25 jaar geleden het nieuws haalden.

www.digibron.nl/terugblik voor het oorspronkelijke artikel.