Die klacht is gelukkig te generaliserend. Veel jongeren zijn wel degelijk betrokken bij de politiek. En een deel van hen weet het ongeduld, dat hun inderdaad eigen is, creatief om te zetten in positieve activiteit.

Tot die groep behoort Sywert van Lienden (21) met zijn G500. Want je moet er toch maar opkomen om een duizendtal jongeren op te trommelen, met elkaar een compact politiek programma te schrijven, vervolgens met zijn allen lid te worden van alle drie de ‘grote’ middenpartijen (VVD, PvdA en CDA), om dan ten slotte in groten getale op hun partijcongressen te verschijnen om door actieve deelname aan discussies te pogen hun verkiezingsprogramma’s om te buigen.

Geniaal! Een soort revolutie van binnenuit. Van Lienden en zijn G500 spelen handig in op het feit dat steeds minder burgers in politieke partijen actief zijn. Op een partijbijeenkomst waar ‘slechts’ veertig mensen aanwezig zijn, geef je met twintig jongeren al snel de doorslag.

Bovendien is een deel van de actieve partijleden slechts matig op de hoogte van de inhoud van de diverse dossiers. Dat geeft Sywert en de zijnen, die goed weten wat er speelt en hun project tot in de puntjes hebben voorbereid, al meteen een voorsprong.

Zaterdag was hun finest hour, toen ze met een grote groep jongeren en met talloze amendement en stem­adviezen de verkiezingscongressen van PvdA en CDA bestormden. Waarbij ze overigens in de laatste partij meer voor elkaar kregen dan in de eerste, omdat je bij de PvdA afgevaardigde van een partijafdeling moet zijn om invloed te kunnen uitoefenen.

Wat de beweging G500 probeert te doen, heeft op het eerste gezicht iets weg van de ‘slimme’ manier waarop in het parlement PVV en SP dezer dagen probeerden de besluitvorming over de AOW en de eigen bijdrage in de zorg te beïnvloeden. Ook PVV en SP betraden immers ongebruikelijke wegen en zochten naar mazen in de reglementen van orde om op een legale maar alternatieve wijze doelen te verwezenlijken.

Toch is er een hemelsbreed verschil. PVV en SP gingen met hun vertragingstactieken –urenlange redevoeringen, presentielijst niet tekenen, onnodige hoofdelijke stemmingen aanvragen– onmiskenbaar in tegen de géést van de regels. Hun doel is negatief, namelijk obstructie, chaos en het voorkomen van besluitvorming. Van Liendens doel is positief: hij wil dat er juist wél besluiten worden genomen en hij gebruikt politieke partijen waarvoor die bedoeld zijn.

Zeker, ook G500 heeft z’n beperkingen. Want hoewel het tienpuntenplan interessante ideeën bevat, lezen we daarin niets over enkele van de grootste problemen in onze maatschappij, namelijk de morele crisis, de opvoedingscrisis en het onder druk staan van belangrijke waarden en normen. Maar dat is weer een ander verhaal…