„Het zijn niet alleen ouderen die tobben of zij wel kind van God zijn. Ook onder jongeren kom je hen tegen, die graag zouden weten of hun geloof echt is en hoe je tot de zekerheid komt. Er is een aantal jongeren dat liever een jaar of een paar jaar wacht met het belijdenis doen, omdat men nog niet tot de zekerheid is gekomen. Ze zouden wel verder willen komen, maar het lijkt voor hen niet te zijn weggelegd, denken ze. Veelal zijn ze met zichzelf bezig. Eindeloos kunnen ze naar zichzelf zien en naar wat zij ervan terechtbrengen. Serieus stellen zij zichzelf de vraag: als je echt zou geloven, zou je dan dit of dat wel kunnen doen? Het zal met mij niet zoveel zijn, is hun conclusie. Zeker zijn van het heil in de Heere lijkt voor hen onbereikbaar. Want eerst moet je weten dat je geloof echt is en dat durven ze niet van zichzelf te denken, laat staan zeggen. Als je dan ook nog in een omgeving verkeert waar nogal wat eisen worden gesteld of de prediking meer afhoudend dan uitnodigend is en je bovendien je karakter tegen hebt en weinig voorbeelden in je omgeving aantreft van mensen, die hartelijk en in liefde over de Heere en Zijn dienst spreken, zijn er veel belemmeringen om te komen tot de zo begeerde zekerheid van het geloof.”