„Trek mij, wij zullen U nalopen!”

Het Hooglied van Salomo wordt terecht „het Hoge Lied, het Lied der Liederen” genoemd. Onder de 1005 liederen die Salomo heeft gedicht (1 Koningen 4:32) mag het Hooglied het heerlijkste, het voortreffelijkste, het heiligste lied worden genoemd.

Dat ook het Hooglied 
–zoals zo veel andere Bijbelboeken– door de wijzen en verstandigen in hun eigen ogen miskend, veracht en bespot is geworden, kan ons werkelijk niet verwonderen. De natuurlijke mens verstaat niet de dingen die des Geestes Gods zijn, hij kan ze niet verstaan, omdat zij geestelijk moeten onderscheiden worden.

De gelovigen hebben daarin altijd voorgesteld gevonden de betrekking tussen de Heere Jezus Christus en Zijn duur gekochte gemeente. De Heere Jezus wordt daarin als een roemwaardig Koning voorgedragen. Zijn Kerk, alleen bestaand uit ware gelovigen, wordt als Zijn bruid die Hij Zich heeft ondertrouwd. Hij Zelf is haar Bruidegom, haar Man, haar Hoofd, haar Koning. Op een levendige, zielsroerende wijze worden ons daarin al Zijn leidingen met Zijn Kerk voorgesteld.

Wel zijn daarin vele verborgenheden, maar voor hen die door genade het eigendom van de Heere Jezus zijn geworden, is het Hooglied dierbaar en troostrijk. In de Bruidegom herkennen zij hun Jezus, door het geloof. In de bruid herkennen zij zichzelf. De bruid, die Hij Zich heeft ondertrouwd in eeuwigheid, in gerechtigheid, in gericht, in goedertierenheid en barmhartigheden en in geloof.

Ds. A. P. A. du Cloux, predikant te ’s-Grevelduin-Capelle (”Twaalftal Leerredenen”, 1889)