„Al Gore heeft het advies gegeven 
naar minder CO2 te streven. 
Waarom dan toch naar verre landen, 
om daar op overvolle stranden 
aan beide zijden te verbranden? 
We raden daarom iedereen aan 
meer naar de Achterhoek te gaan.”

Daar vindt men inderdaad een aantrekkelijke combinatie van natuur en cultuur.

Enkele weken geleden waren we er weer, logerend in ’t Hof van Gelre. Daar ervoeren we iets wat naar ons gevoel kerkhistorische betekenis had.

De aankomst was op een warme dag eind maart. Op het terras een man en vrouw in decente kleding, met elkaar pratend in een Walchers dialect. Een vriendelijke groet in onze richting – waarop ik in het hetzelfde dialect reageerde. Dat bracht een kort gesprek op gang, waarbij bleek dat ze uit Oostkapelle kwamen en geestelijke binding hadden aan de gereformeerde gemeente aldaar – waar eens mijn moeder de doop ontving.

’s Avonds in de dinerzaal; de tafels waren toegewezen naar kamernummer. Naast ons, met kleine tussenruimte, een evenzeer decent gekleed en vriendelijk echtpaar dat kennelijk op het hoofd­gerecht wachtte. Toen ik na het gebruikelijke gebed de ogen opende, zag ik dat de vrouw veelbetekenend naar haar man knikte, op de manier van „het lijken mensen van gelijke beweging als wij”. Er ontstond een levendige gedachtewisseling, waarbij bleek dat we te doen hadden met een broeder en zuster van de oud gereformeerde gemeenten in Nederland te Dordrecht.

De morgen daarop, in de ontbijtzaal, dicht bij onze tafel, een echtpaar met dezelfde (vriendelijke) uitstraling en een voor mij niet direct te traceren Zeeuws dialect. Een nadere kennismaking was onontkoombaar. Gevraagd naar hun kerkelijke herkomst bleek dat de gereformeerde gemeente in Nederland te Bruinisse te zijn. Het was onontkoombaar dat in het gesprek de naam van wijlen ds. Mallan viel en over zijn boodschap die hij voor zijn sterven nog in dit blad afgaf.

’s Avonds, bij het (kunst)haardvuur in de lounge van het hotel een spontane en langdurige ontmoeting met een echtpaar dat lid was van een gereformeerde gemeente op een van de Zuid-Hollandse eilanden en kerkelijk breed georiënteerd was dankzij abonnementen op kerkbladen van uiteenlopende signatuur, waaronder Bewaar het Pand.

Aan de gesprekken over geloof en leven die we met sommigen hadden, hield ik de vraag over waarop onder deze broeders en zusters de kerkelijke diversiteit teruggaat. De klop van het geestelijk hart klonk bij hen vrijwel gelijk. Eén ding hadden allen in elk geval gemeen: een abonnement op het Reformatorisch Dagblad. Op de morgen van ons vertrek heb ik met een knipoog een echtpaar toegevoegd dat de ontmoeting met enkelen uit de kleine rechtse oecumene ons niet onaangenaam was geweest.