„Mijn oma kwam uit een gezin van acht kinderen. Die zijn allemaal aan kanker overleden. Mijn moeder had ook borstkanker. Bij mij werd die ziekte in 1999 vastgesteld; ik was toen 53. Ondanks de familiegeschiedenis had ik er geen rekening mee gehouden. Mij overkomt het niet, dacht ik. Zo zit een mens in elkaar. Terwijl ik verpleegster ben geweest en ook daardoor beter had moeten weten. Twee jaar eerder was er een cyste geconstateerd. Daar kon ik oud mee worden, zeiden ze in het ziekenhuis. Achteraf bezien had ik me zo nooit weg moeten laten sturen.

Na verloop van tijd voelde ik een knobbeltje in mijn borst komen. Dat werd steeds groter. Voordat de diagnose werd gesteld, wist ik het al: Ik heb kanker. Het is of de vloer dan onder je wordt weggetrokken.

Ik ben meteen gestart met het moermandieet. Dat kende ik al door de ziekte van mijn moeder. Die is er ook mee begonnen, maar zij hield het niet vol. Het vraagt heel veel discipline.

Een borstsparende operatie was bij mij niet aan de orde. Daarvoor was de tumor veel te groot. Een voordeel van amputatie is dat je niet bestraald hoeft te worden. Tegen chemotherapie had ik een enorme aversie. Bovendien hoorde ik destijds van mijn moermanarts dat die maar bij een op de tien patiënten met borstkanker zinvol was. Omdat ze toen nog minder goed konden bepalen wie die ene is, kreeg vrijwel iedereen dat gif toegediend.

De oncoloog bevestigde dat verhaal. Bij mijn eerste kuur begon het infuus te lekken. Voordat de verpleegkundigen die paar druppeltjes opruimden, hulden ze zich helemaal in beschermende kleding. Dat was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Ik heb het infuus meteen laten verwijderen.

De oncoloog had niet veel fiducie in de moermantherapie, maar respecteerde mijn keus. Zo’n vijf jaar heb ik me er heel strikt aan gehouden. Groente, fruit en geen suiker, dat is de kern van het moermandieet. Mijn conditie verbeterde snel. Na twee jaar werden er vleesbomen in mijn baarmoeder ontdekt. Die bleken het gevolg te zijn van de hormoonpillen tegen borstkanker die ik gebruikte. Na de operatie ben ik ook daarmee gestopt.

Sinds 2010 hoef ik niet meer voor controle te komen, maar als je kanker hebt gehad, blijf je je bewust van je sterfelijkheid. En dat is goed. In mijn ziekte heb ik rust mogen ervaren. Vanaf het begin had ik de overtuiging dat elke behandeling gezegend moet worden, ook al werkt God middellijk.

De invloed van voedsel op onze gezondheid wordt zwaar onderschat. Sinds ik het moermandieet gebruik, ben ik ook van mijn astma af. Dat laat wel zien hoe ongezond ons gangbare voedsel is.”