Een mens verhindert Gods genade, wanneer hij nog enige goede gedachten heeft van zijn nederigheid. En omdat hij zich meer voor Hem kan vernederen, besluit hij daaruit dat hij bij God in genade is aangenomen.Maar er is geen betere nederigheid, dan dat wij alles wat er aan goed bij ons nog is, ja de nederigheid zelf, vergeten en verloochenen en ons alleen met de genade van God vergenoegen. De zondaar moet zijn nek onder het zwaard van het goddelijk recht buigen en als een arme zondaar belijden de eeuwige dood te hebben verdiend. Dan zal de Heere zich over hem ontfermen. Men moet alles verlaten en verzaken wat men heeft.

Doch wat goeds heeft men, dat men niet heeft ontvangen? Daarom moet men ook de nederigheid verzaken, zoals alle andere genaden van God. Want God ziet op de arme en verslagene van geest, maar niet op zulke armen die nog enige goede gedachten hebben van hun nederigheid. Hij ziet niet op hen die de nederigheid vernietigen en de innerlijke hoogmoed baren. David wist dit ook. Daarom roemt hij daar niet op, maar hij roemt alleen in zijn zwakheid.

Zo hebben Gods kinderen niet vertrouwd op hun rechtvaardigheid, maar op Gods grondeloze barmhartigheid. God de Heere wil aan niemand Zijn genaderijke beloften vervullen dan aan hen die verslagen hun toevlucht tot Zijn genade nemen.

Joh. Lod. Langhans, hofprediker Palts (Davids boetvaardigheid, 1725)