Wie zich in het politieke debat duidelijk profileert als spreekbuis van een lobby roept hoon over zich af en legt zijn geloofwaardigheid in de waagschaal. Een volksvertegenwoordiger moet altijd ook oog hebben voor de keerzijde.

Er zijn ten minste twee uitzonderingen op deze regel. Wanneer het COC, de lobbyorganisatie van homoseksuelen, en de NVVE, die strijdt voor verdere verruiming van regels voor euthanasie, aan de bel trekken vinden ze in Den Haag een willig oor. Hun ideeën worden vaak zonder de nodige distantie overgenomen door fracties.

Triest is dat politici die deze organisaties dan het oor lenen, tegelijkertijd oogkleppen lijken op te zetten. Ze zijn dan niet meer vatbaar voor tegenargumenten en evenmin bereid om de consequenties van de ingebrachte plannen te bekijken.

Deze week is de week van de euthanasie. Het enigszins feestelijke toontje dat in zo’n benaming doorklinkt, is op zich al bizar. Euthanasie heeft te maken met het levenseinde, het ingrijpendste moment in het mensenleven dat velen met schrik en verdriet tegemoet reizen. Met die speciale week vraagt de NVVE aandacht voor legalisering van euthanasie; feitelijk gaat het de vereniging om het opheffen van elke barrière voor een vrijwillig levenseinde.

Bij het begin van deze week heeft de NVVE bekendgemaakt dat er ambulante teams actief worden die mensen met een stervenswens helpen als de eigen arts niet bereid is euthanasie te plegen. Vanuit Den Haag klinkt nauwelijks protest. Terwijl de artsenorganisatie KPMG stevige kritiek heeft.

Naar alle waarschijnlijkheid zullen de minister en een Kamermeerderheid van PvdA, VVD, GroenLinks en D66 woensdag akkoord gaan met de activiteiten van deze zelfdodingshulpverleners. Het gestaag lobbyen van de NVVE werpt dus vruchten af.

Niet ondenkbaar is dat hetzelfde zal gebeuren in het Kamerdebat over het burgerinitiatief Uit Vrije Wil. Dat wil hulp bij zelfdoding uit het Wetboek van Strafrecht halen. En als dat niet lukt? Ingewijden van de euthanasie­organisaties zeggen dat dan burgerlijke ongehoorzaamheid niet uitgesloten moet worden. Er is maar één doel: de samenleving moet om. Alle belemmeringen moeten worden opgeruimd. Zelfs als democratische besluitvorming dat verhindert. Hier lijkt alle redelijkheid verdwenen. Laat staan dat men zich laat overtuigen door argumenten die ontleend zijn aan een geloofsovertuiging.

Dezelfde houding treft men aan bij het COC. Wanneer christelijke scholen of organisaties naar het oordeel van pleitbezorgers van homoseksualiteit een respectabele methode volgen waar geen vinger op valt te leggen, dan nog klinkt: Ik kan er niets tegen inbrengen, maar toch krijgt u geen gelijk.

De kloof die zich hierin openbaart is dat de moderne mens pertinent niet beteugeld wil worden door vaste waarden en normen. Zijn enige norm is: kunnen doen waar je zin in hebt.