Dat verlangen is overigens van alle tijden. In de Eerste Wereldoorlog werd in de kerstnacht aan beide zijden van het front ”Stille nacht” gezongen, waarna de soldaten uit de loopgraven kropen om elkaar een gezegend kerstfeest, vrede op aarde, toe te wensen. Zodra de feestdagen achter de rug waren, ging de rauwe werkelijkheid van de oorlog echter in volle hevigheid door.

Vrede op aarde: voor sommigen is het een ideaal dat daadwerkelijk bereikt kan worden. Als je jezelf er maar voldoende voor inzet. Als je maar laat zien dat je een goed mens kunt zijn, daadwerkelijk keuzes durft te maken, voor gerechtigheid en tegen onrecht. Als er maar genoeg medestanders gevonden worden, zodat je gezamenlijk actie kunt voeren. Als de wet­geving maar zodanig aangepast wordt, nationaal en internationaal, dat er grenzen gesteld worden aan tirannie en willekeur, dat grote en kleine boeven daadwerkelijk gepakt worden. Dan zal er uit­eindelijk vrede zijn.

Voor anderen is vrede op aarde een hersenschim, die zeker nagejaagd, maar nooit gegrepen kan worden. Het is als met een wolk: van een afstand lijkt hij prachtig, maar hoe dichter je erbij komt, hoe vager de vorm en hoe slechter het zicht erop wordt. Vrede op aarde is een sprookje, dat zeker gekoesterd moet worden. Heerlijk om daar tijdens de kerstdagen van te dromen. Maar voor het rest van het jaar is het beunen geblazen. Het leven bestaat nu eenmaal uit eten of gegeten worden.

Arabische winter

Vrede op aarde lijkt op dit moment verder weg dan ooit. Het jaar 2011 was het jaar van de Arabische lente. In de Arabische wereld vonden groot­schalige protestacties plaats tegen totalitaire regimes. In enkele gevallen leidde dat, al of niet na veel bloedvergieten, tot het omvallen van het heersende bewind. Vaak was er wel veel bloedvergieten, maar bleef de gewenste verandering uit. En waar de Arabische lente een succes leek te worden, zijn er bevolkingsgroepen die juist onder het nieuwe bewind in de knel dreigen te raken. Voor christenen in het Midden-Oosten zou deze lente wel eens op een koude Arabische winter kunnen uitlopen.

Christenen maken overigens op veel plaatsen moeilijke tijden door. In tal van landen is er sprake van openlijke of bedekte christen­vervolging. Zij die de naam van de Heere Jezus belijden worden om niets uit hun huizen gejaagd, in de gevangenis gegooid of met de dood bedreigd. Juist rond Kerst is het gevaar voor geweld het grootst. Hoezo vrede op aarde?

In Nederland worden christenen niet vervolgd. Wij vieren in alle vrijheid Kerst. We hoeven niet bang te zijn dat onze kerken in brand gestoken worden of dat we in de gevangenis gesmeten worden. Wel neemt ook in ons land de tegenstand tegen het christelijk geloof toe. De seculiere samenleving, zo lijkt het, is erop uit om alle restanten van het christelijke verleden zo snel mogelijk op te ruimen en ook christenen te laten buigen voor het beeld van het liberale gelijkheids­denken. Ook voor Europese christenen kan de winter zomaar aanbreken.

Vredevorst

Vrede op aarde, ideaal of hersenschim? De vrede op aarde werd door de engelen geproclameerd in de kerstnacht. Toch heeft de komst van Christus niet geleid tot een vreedzamere samenleving. De Heere Jezus zegt ook Zelf dat Hij niet gekomen is om vrede te brengen op de aarde, maar het zwaard. En dat Zijn volgelingen niet zullen ontkomen aan haat en vervolging.

Hebben de engelen zich dan vergist? De kanttekeningen vermelden dat het hier gaat om vrede met God. De kern van vrede op aarde is de geloofswetenschap dat onze zonden verzoend zijn door het bloed van Christus.

Die wetenschap geeft een vrede die alle verstand te boven gaat, die zelfs in gevangenschap en doodsgevaar niet afgenomen kan worden. Hoezeer de winter ook zal toeslaan voor christenen, vrede op aarde is bereikbaar in het geloof in de Zoon van God.

Die vrede blijft niet beperkt tot het hart. Als het goed is wordt in het leven van een christen zichtbaar dat hij die vrede persoonlijk kent en hem ook beoefent. En daarmee verwijst hij door zijn voorbeeld als kind van het Koninkrijk naar de vrede die eenmaal komen zal voor allen die de Heere kennen als hun Zaligmaker.

Een meditatie over Jesaja 9 van zo’n vijftig jaar geleden omschrijft deze vrede als volgt: „Christus’ vrede maakt de vertoornde Rechter tot een verzoend Vader, Zijn gerechtigheid geeft vrede met de veroordelende wet, Zijn genade bewerkt vrede met het vaak moeilijke leven, Zijn goedertierenheid doet in vrede het hoofd buigen voor de dood. Zijn naam is Vredevorst. Wie in Zijn naam zich leert verblijden, zal eenmaal eeuwig de vrede bezitten, waarvan hier bij ogenblikken werd genoten.”

Die vrede wens ik alle lezers van harte toe.

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl