De manier van begraven in de tijd van het volk van Israël komt ons voor ogen, wanneer hier staat dat ze hen hebben gelegd in een graf. Ze werden er niet in geworpen, maar naar eerlijke wijze erin gelegd. Gelijk Jozef van Arimathéa Jezus eerlijk in het graf heeft gelegd.In onze tekst wordt gemeld dat hun lichamen werden overgebracht uit Egypte naar Sichem in het land Kanaän, waarschijnlijk gebalsemd en gekist, en alzo ter aarde besteld. Zo was het de gewoonte onder het oude volk van God, om de dode lichamen te begraven.

Abraham begroef zijn huisvrouw Sara. Zij werd door haar twee zonen Izak en Ismaël begraven. Izak werd begraven door Jakob en Ezau. In het Nieuwe Testament staat van Lazarus dat hij werd begraven. Johannes de Doper werd door zijn discipelen begraven. Zo zouden we nog vele anderen kunnen aanwijzen, waaruit blijkt dat men de doden moet begraven en niet verbranden.

Er is ook een werkelijke reden om de doden te begraven. De mens, hoe fris en gezond, hoe schoon en bevallig hij in zijn leven ook mag zijn, is na zijn dood immers niets dan vuile stank en verrotting. Dat leert de bevinding van alle tijden. Lazarus lag nog maar vier dagen in het graf en hij stonk reeds.

Opdat de doden toch niet schandelijk en een gruwel zouden zijn, worden ze begraven. Het dode lichaam van een mens behoort vanwege de edele ziel die daarin gewoond heeft, begraven te worden.

Franciscus de Wael, pred. te ’s-Hertogenbosch (Waerheyts triumphe, 1657)