„En daar staat hij dan: zou hij de groene of de paarse? Eerlijk gezegd ergert hij zich groen en geel. Maar die kleuren moet je natuurlijk verbergen. Ineens bedacht hij dat hij jaloers was op collega’s die simpelweg iedere zondag hetzelfde zwarte preekpak aantrokken met bijpassende stropdas, lekker zwart-wit. Maar ja, hij moest z’n act weer opvoeren.

Nog maar eens oefenen hoe hij zal kijken bij regel 35, 208 en… „O ja, ik had teveel woorden”. „Zou hij iets sneller spreken? Of toch maar eens rekenen: zoveel woorden = zoveel minuten”. Ze hadden gezegd: „niet langer dan 25 minuten”. Nog maar eens achter de pc om te kijken of hij de teller omlaag kreeg. Dat was niet eenvoudig. Het moest immers wat evenwichtiger. Hoe zei die ene het? „Zonde en genade, dominee”. „Wel typisch trouwens”, bedacht hij zich, „dat het eenzijdig evenwichtig moet zijn.” (…)

Hij zucht. De stippen op z’n stropdas waren hem bijna fataal geworden. En hij dacht nog wel dat ze van verre onzichtbaar bleven. Wat zou hij graag wat nuances aanbrengen. „O ja, bij welk stukje zou hij ook al weer z’n stem wat draaien, ja en dan opvoeren tot ongekende hoogte?” Want in vervoering zou hij raken. Dat stond vast. „Daar wachten ze op, dominee.” Nou, hij zou er voor zorgen. Gelukkig, met die paar uitweidingen erbij –en hij had wat achter de hand– zou hij de minimaal 50 minuten wel halen. Op hoop van zegen natuurlijk.

Met welgemeende excuses wanneer het niet en nergens op waarheid berust. De bedoeling…? „HEERE verenig mijn hart tot de vreze van Uw Naam.”