Wat er zal gebeuren na de VN-erkenning, blijft onduidelijk. Zal alles bij hetzelfde blijven, zal er geweld uitbreken of zal de Palestijnse Autoriteit zelfs in elkaar storten?

De Palestijnen gaan door, ondanks een gebrek aan nationale eenheid. In april bereikten de twee belangrijkste partijen, Fatah en Hamas, een akkoord over nationale verzoening. Dat moest een einde maken aan de breuk die in 2007 ontstond toen Hamas in de Gazastrook een staatsgreep pleegde en Fatah het gebied uit joeg.

Het akkoord hield in dat er een nieuwe regering van technocraten zou worden benoemd, totdat deze vervangen zou worden door een gekozen regering.

Over de samenstelling van de interim-regering zijn Hamas en Fatah het niet eens geworden. Fatah wil dat de huidige premier, Salam Fayyad van de Derde Wegpartij, regeringsleider blijft omdat hij steun geniet van westerse landen. Hamas is tegen zijn herbenoeming.

De Palestijnen stuiten daarnaast op tegenstand van de VS en een aantal andere westerse landen. Niet dat ze tegen een Palestijnse staat naast Israël zijn, maar ze vinden dat deze pas mag worden opgericht als er een vredesakkoord met Israël is gesloten. De Amerikaanse tegenstand kan belangrijke gevolgen hebben. Leden van het Congres hebben gedreigd de Amerikaanse financiële steun voor de Palestijnse Autoriteit in te trekken. Het Republikeinse Congreslid Ileana Ros-Lehtinen, schreef vorige week in The Miami Herald dat ze een wetsvoorstel zal indienen om „Amerikaanse financiële bijdragen aan VN-lichamen die de Palestijnse missie bij de VN lidmaatschap geven of op een andere manier de status van deze missie verhogen, stop te zetten.”

Ook politici van rechtse Israëlische partijen hebben gesteld dat hun land tegenmaatregelen kan nemen als de Palestijnen hun plannen doorzetten. Minister van Infrastructuur Uzi Landau en Likudparlementariër Danny Danon stelden voor om Israël delen van de Westelijke Jordaanoever te annexeren. Minister Yuval Steinitz van Financiën dreigde met een opschorting van de overdracht van belastinggelden aan de Palestijnse Autoriteit.

Naar verwachting zullen meer dan 120 landen de Palestijnse staat erkennen. Hoeveel het er precies worden, ligt aan de verwoording van de resolutie. De Algemene Vergadering kent een lange historie van welwillendheid tegenover de Palestijnen, en vijandigheid tegenover Israël.

Met hun stap naar de VN wijken de Palestijnen af van het beleid dat ze vroegere beleid. Toen gold: eerst onderhandelen, dan een staat. Maar toen ze zagen dat dit niet tot de gewenste resultaten leidde –na twintig jaar hebben ze slechts de Gazastrook en delen van de Westoever in handen– besloten ze de koers te verleggen: eerst een staat, dan onderhandelen.

Israëliërs kunnen daartegen inbrengen dat de Palestijnen in 2000 het aanbod van premier Ehud Barak afsloegen om een eigen staat op te richten en in 2008 dat van premier Ehud Olmert. De concessies die daaraan verbonden waren, gingen Yasser Arafat en daarna Mahmud Abbas niet ver genoeg. Palestijnse leiders hopen nu te bereiken, wat door onderhandelingen alleen niet lukte.

De verwachting is dat de VS in de Veiligheidsraad een veto zullen uitspreken over een Palestijnse staat. Dat betekent dat Palestina geen lidstaat van de VN kan worden. Wel kan de Algemene Vergadering de Palestijnse entiteit opwaarderen tot een staat die geen lid is. Dat zal de Palestijnen meer bevoegdheden geven dan ze nu hebben. Zo kunnen ze dan naar het Internationaal Gerechtshof en andere VN-organisaties stappen.

Na september zijn verschillende scenario’s denkbaar. Het Israëlische leger houdt rekening met het uitbreken van een golf van geweld.

Israël kan te maken krijgen met grotere internationale druk om zich terug te trekken uit de Westelijke Jordaanoever. Die druk kan gepaard gaan met pogingen van allerlei organisaties en instituten om de banden met Israël te verbreken of Israëlische producten te boycotten.

Palestijnse leiders hebben steeds gezegd dat VN-erkenning niet betekent dat ze niet meer willen onderhandelen. Ook zou de erkenning niet tegen Israël bedoeld zijn.

Financiële strafmaatregelen van Israël en andere landen tegen de Palestijnen of eenzijdige Israëlische annexatie van delen van de Westoever, kan leiden tot een ineenstorting van de Palestijnse Autoriteit. Het vacuüm wordt dan mogelijk opgevuld door Hamas en andere radicaalislamitische groepen of er ontstaat anarchie. Ook zouden de Palestijnen Israël verantwoordelijk kunnen stellen voor de gezondheidszorg, het onderwijs, de veiligheid en de economie in de Palestijnse gebieden.

De VN-erkenning kan dus ernstige negatieve gevolgen hebben voor zowel Israël als de Palestijnen.