Het kerkgebouw is van rooms-katholieke oorsprong. In 1803 werd in Frankrijk het protestantisme aanvaard en werden er enkele kerken toegewezen waar de diensten gehouden konden worden. De Temple du Marais was daarvan in Parijs de eerste. Het gebouw heeft een gotische bouwstijl. De kerkbanken zijn bewust kort op elkaar geplaatst. De preekstoel en de piano staan voor de verhoging waar ooit de priester voorging . Het geheel ademt een gastvrije sfeer die je aan de buitenkant niet had verwacht.

Opvallend is de snelle stijging in het ledental van de gemeente in Marais. Volgens voorganger G. Boucomont komen er per jaar gemiddeld vijftig nieuwe leden bij. Het ledental staat nu op 300 tot 500 – als je ook de mensen meetelt die zo nu en dan een dienst bijwonen. „We worden nu zo groot dat we zelfs een lutherse kerk moeten huren om iedereen de diensten te kunnen laten volgen.”

Maar wat maakt de Temple du Marais dan zo anders dan andere Parijse of Franse kerken?

„Het belangrijkste is misschien wel dat we geloven dat God leeft en Zich niet verschuilt achter de teksten van de Bijbel”, zegt een van de gemeenteleden.

„We proberen een grote familie te zijn, waarbij iedereen zijn verantwoordelijkheid draagt, ongeacht welke functie hij heeft in de kerk of in de buiten­wereld”, reageert ds. Boucomont. „Zo serveert een diaken eten tijdens de maaltijden die hier gehouden worden en doet een hoogleraar rechten de vaat.”

Dat de Bijbeltekst ”Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf” hier hoog in het vaandel staat, is duidelijk. In de Parijse kerk komen mensen uit verschillende rangen en standen. Iemand die hoog op de maatschappelijke ladder staat, zit naast iemand die dakloos is. Ook tijdens avondmaalsbedieningen wordt geen onderscheid gemaakt. 
„Iedereen mag meedoen”, zegt ds. Boucomont. Ook het doen van openbare geloofsbelijdenis is geen voorwaarde? „Nee. Zolang je met je hele hart voor God kiest, hoeft niets je in de weg te staan.”

Elke zondag biedt de Temple du Marais onderdak aan maar liefst zes kerkdiensten. Van die zes zijn er drie gericht op de allochtone gemeenteleden: een Afrikaanse dienst in de Franse taal, een dienst in het Japans en een in het Arabisch. „Waar we migranten wel mee willen helpen, is het leren van de Franse taal”, aldus de Parijse predikant. „We hebben besloten om de verschillende talen en culturen tijdens de gebedsgroep te mengen. De enige taal die mensen dan bindt, is het Frans. Zo kunnen ze sneller de taal leren en beter integreren.”

Daarnaast is de Temple een instelling geworden waar iedereen terechtkan. Er worden banen gezocht voor degnen die dakloos zijn, er zijn gezamenlijke maaltijden op zondagen en soms een avondmaaltijd doordeweeks. „Heb je een verleden of kom je uit een andere cultuur, dan ben je gewoon welkom. Iedereen mag delen in het Woord en werk van onze God.”

Dit is het tweede deel in een driedelige serie over het protestantisme in Frankrijk. Vrijdag deel 3.