Waar ze opeens vandaan komen, is een raadsel. De zon laat zich amper zien of het korps cabrio’s duikt op uit het niets. Krasse karretjes, brede bolides, snelle sportwagens. Afgestoft uit de garage. Eén ding hebben ze gemeen: het dak ontbreekt.

Rijden ’in de open lucht’ is niet eerder zo in trek geweest. Volgens de brancheorganisatie van importeurs, de RAI Vereniging, zijn er vorig jaar in totaal 3720 cabrio’s verkocht. In het eerste kwartaal van dit jaar lag het aantal op 1854. Daarmee rukt het aandeel in het totale wagenpark weer op. In 1999 had 0,92 procent van het totaalaantal verkochte auto’s geen dak, vorig jaar lag het marktaandeel op 1,58 procent.

Cabrio’s staan vaak in de garage als tweede, derde of zelfs vierde auto. Puur voor de fun. Niet zonder reden zetten critici grote vraagtekens bij dergelijke overdadige luxe. Dat neemt niet weg dat er tegenwoordig cabrio’s in verschillende prijsklassen bestaan. Ook Jan met de pet kan zich zonder al te veel capriolen een bescheiden open dakje op wielen veroorloven. Daarmee zijn het niet langer alleen de speeltjes van kapitalisten.

Eerlijk is eerlijk, cabrio rijden is een enerverende ervaring. Het motortje snort, de wind waait om je oren, Vivaldi verwaait tussen de vangrails. Een blauwe lucht met witte schapenwolkjes en groene bladeren van overhangende bomen wisselen elkaar af.

Weer of geen weer, zolang het droog is, blijft de kap open. We hebben niet voor niets een cabrio! Dat testrijder en bijrijder de volgende dag met stijve nekspieren rondlopen, nemen ze graag voor lief. Wordt het echt te koud, dan biedt de verwarming uitkomst… Maar de kap blíjft open. Overdag ligt de zonnebrand onder handbereik. In de stralende zon kun je lelijk verbranden.

De Streetka rijdt in de testrit nog geen 2 kilometer op de snelweg of een bestelauto komt langsrijden. De passagiers werpen de Ka-zonder bewonderende blikken toe. „Wat is dat?” roept de bestuurder, met een vaartje van 80 kilometer per uur, door het open raam. „Een Streetka? Machtig, zeg!”

Temperament
De Streetka is een van de kersverse aanwinsten in de categorie cabrio’s. Het tweezittertje is één brok temperament. In het oog springen twee fraaie, ronde, aluminium rolbeugels achter de stoelen, stiekem afgekeken van de Audi TT. De strakke lijnen en karakteristieke rondingen in een compacte vormgeving zijn ronduit fascinerend. Maar het fraaie Fordje verwordt tot een onopvallend stadsautootje zodra de zwarte kap op z’n kop zit.

De uitlaat klinkt als een klok. Een beetje gas geven levert het diepe sonore geluid van een snelle sportwagen op. Het krachtpatsertje beschikt over een pittige 1,6 liter motor (95 pk). Voldoende om met de 1064 kilo zware vierwieler prima prestaties neer te zetten. Het (niet-elektrische) opvouwbare dak is met een handomdraai geopend en gesloten. De kap verdwijnt volledig onder een klep -waarom wipt-ie niet vanzelf open?- tussen stoelen en kofferbak. Nadeel is dat de ruimte in de duozitter vooral voor langere mensen niet over houdt. Ook de prijs, vanaf 26.000 euro, is even slikken.

Zodra de motor is gestart, verwaaien veel bezwaren. De Streetka gedraagt zich uitstekend op de weg. Wegligging en bochtenwerk zijn geweldig. Het karretje nodigt uit tot machogedrag. Je moet de neiging onderdrukken om je als een coureur uit te leven.

Fraaie Ferrari’s en mooie Mercedessen verbleken zodra de Streetka in beeld komt. De open kap maakt de automobilist ineens een stuk toegankelijker. Een nooit eerder gesproken buurman staat ineens stil en draait zijn raampje open. „Is dat de nieuwe Streetka?” vraagt een fietsend vrouwtje door het dak. Op de snelweg heb je ineens sjans met een stel giebelende grieten op een achterbank.

Cabrio’s spreken blijkbaar tot de verbeelding. Maar wie spreken ze aan? Zijn ze gebouwd voor mannen? Of voor vrouwen? Of voor beiden? Geen enkel Nederlands of Europees marktonderzoek kan antwoord geven op de vraag.

Lijnenspel
Een Amerikaanse studie van J. D. Power and Associates leert dat cabrio’s voor 60 procent worden aangeschaft door mannen en voor 40 procent door vrouwen. Hun gemiddelde leeftijd ligt op 42 jaar. Zowel mannen als vrouwen blijken te worden gefascineerd door een auto die anders is.

Betekent dat ook dat er mannelijke én vrouwelijke cabrio’s zijn? Zonder enige twijfel. Het verschil is soms heel subtiel en nauwelijks aantoonbaar. De Citroen Pluriël lijkt vooral voor vrouwen ter wereld te zijn gekomen. De MB CLK is daarentegen zondermeer een mannenauto. Het verschil zit ’m niet alleen in de omvang van de auto, maar ook in het lijnenspel, de vormgeving, de prestaties, de styling. Bovendien speelt een belangrijke rol welke doelgroep de fabrikant voor ogen heeft. De positionering en uitstraling in reclamecampagnes is daarbij doorslaggevend.

Een cabrio doet wat. Of je wilt of niet. Een bestuurder rijdt niet langer anoniem op de weg. De vierwieler zonder dak krikt bovendien het zelfbeeld van de eigenaar op. Voor mensen die graag in de belangstelling staan, moet dit het ultieme speeltje zijn. Verklaart dat waarom de cabrio’s zo populair zijn?

Veel cabriorijders schaffen zo’n auto inderdaad aan om gezien te worden, meent cabriospecialist Luuk Kuil uit Ermelo. „Het is de vrijheid en het gezien willen worden.” De technisch adviseur voor „een permanente uit-je-dakervaring” wijst erop dat cabrio’s in de loop der tijd kwalitatief stukken beter zijn geworden. „De tochtige daken uit het verleden kennen we niet meer.”

Het voertuig geeft de bestuurder ongemerkt status. Hij of zij voelt zich heel wat in z’n stoere wagen. Belachelijk idee. Want zodra dezelfde bestuurder aansluit bij de rij bij de supermarkt, de cabrio ver weg in een parkeergarage, is het gevoel verdwenen en staat de cabriolist weer met beide benen op de grond.

Noodzakelijk kwaad
Sturend met een stoere Streetka over de snelweg, valt op dat veel weggebruikers niet goed raad weten met zo veel openheid op wielen. Ze zijn ruwweg te verdelen in drie categorieën. In de eerste plaats zijn er medeweggebruikers die het niets interesseert. Een auto is een noodzakelijk kwaad om iemand van A naar B te brengen. Punt uit. Deze groep is ongetwijfeld het meest verstandig. En het voordeligste uit.

De tweede categorie heeft een heel andere houding. Ook zij rijden zonder verblikken of verblozen voorbij. Maar vervolgens, omdat ze het niet kunnen verkroppen dat daar een auto rijdt die net iets spetterender is dan de hunne, werpen ze, stiekem, maar net niet stiekem genoeg, een steelse blik in hun achteruitkijkspiegel. Gefrustreerd vervolgen zij hun weg. „Waar doe jij dat van, ventje?”

De derde categorie bestaat uit mensen die hevig geïnteresseerd zijn. Wauw, de nieuwe Streetka! Ongegeneerd hangen zij achterstevoren in hun stoel. Gezicht in een grijns, duimen omhoog.

W. J. den Boer uit Hendrik-Ido-Ambacht behoort duidelijk tot de derde categorie. Hij loopt tussen de kraampjes van een verkoping van stichting Adullam in Ermelo. En ziet de Streetka van de testrit aankomen. De fotosessies van Adullam liepen in eerste instantie niet zo goed, maar als het open dak op wielen bij de koopwaar geparkeerd wordt, neemt de belangstelling hand over hand toe. Iedereen wil wel op de foto met de Streetka. „Prachtig spul, die cabrio’s”, zegt Den Boer „Het kriebelt toch. Als ik achter het stuur ga zitten, zou ik ook lekker gaan scheuren.”