Het begint al in 2003. In maart van dat jaar maken agenten proces-verbaal op tegen Van der V. omdat hij een luchtdrukwapen aan een vriend beschikbaar stelde. Deze vriend verwondde met dat wapen vervolgens weer een andere vriend. Van der V. is dan 16 jaar.

Hij treft het; de zaak wordt geseponeerd „vanwege de geringe betrokkenheid van Van der V. met de dader.” Tristan gaat dus nog niet als vuurwapengevaarlijk de boeken in.

Toch gaat de zaak hem wel parten spelen. Zijn eerste aanvraag voor een wapenvergunning, gedaan in augustus 2005, wijst de afdeling bijzondere wetten van het politiekorps Hollands Midden in september af.

Meer succes heeft hij drie jaar later, in 2008, wanneer hij de aanvraag herhaalt. Op 10 november in dat jaar bemachtigt hij het gewenste papiertje. Twee keer, in 2009 en 2010, wordt het verlof verlengd.

In de wereld van schietverenigingen is hij dan geen onbeschreven blad meer. Zijn vader introduceert hem in 2007 bij een Nieuwkoopse club. Verspreid over drie jaar brengt Tristan daar in totaal 72 bezoeken: 33 in 2009, 28 in 2010 en 11 in 2011. Tristans vader is al sinds 2002 lid van de schietvereniging.

Het lidmaatschap van Tristan is van cruciaal belang. Aanvragers van een wapenvergunning dienen namelijk niet alleen een zogeheten Verklaring Omtrent het Gedrag te kunnen overleggen. Zij behoren ook minimaal een jaar lid te zijn van een schietvereniging. Bij Van der V. was dat het geval. Op de club stond hij als „rustig” bekend.

Tot twee keer toe hebben op het thuisadres van Van der V. in Alphen aan den Rijn de voorgeschreven huisbezoeken plaats, in november 2008 en in december 2010. Daarbij worden geen onregelmatigheden aangetroffen. De wapens waarmee Van der V. zijn bizarre daad verrichtte, worden op zijn verlof bijgeschreven. Buiten het zicht van de afdeling bijzondere wetten gaat Van der V. ook op zoek naar een richtkijker, extra magazijnen en een kogelwerend vest.

Cruciaal is de vergunningverlening in 2008. Is deze volgens de voorgeschreven regels verlopen? Nee, was vanochtend de conclusie van hoofdofficier van justitie C. A. Nooy. Wat blijkt? In september 2006 verlenen agenten assistentie bij een gedwongen tiendaagse opname van Van der V. in een gesloten inrichting. Deze assistentie is opgeslagen in Van der V.’s dossier, onder het kopje ”Hulpverlening overige instanties”.

Het bikkelharde oordeel dat de rijksrecherche de afgelopen weken moest vellen, luidt dat deze melding in Van der V.’s dossier over het hoofd is gezien door de agent die de vergunning verstrekte. „Was dat wel gebeurd, dan had Van der V. vrijwel zeker geen vergunning gehad”, aldus korpschef J. J. M. Stikvoort, korpschef van de politie Hollands Midden, vanochtend.

In dat geval had de arts-psychiater die Van der V. behandelde namelijk een verklaring moeten verstrekken aan de agent die de aanvraag van Van der V. moest beoordelen. In zo’n verklaring stelt de geneeskundige dat de stoornis van de vergunningvrager geen belemmering vormt voor het wapenverlof.

Stikvoort trok maandag het boetekleed aan voor de misser. „Dit heeft onder mijn verantwoordelijkheid kunnen plaatsvinden. Ik trek me dat aan.” Alle dossiers van personen die een wapenvergunning bezitten, heeft Stikvoort direct laten screenen om nog meer mogelijk over het hoofd geziene meldingen op het spoor te komen. Die bleken er niet te zijn.

Onduidelijk bleef maandagochtend of de behandelende agent de melding over het hoofd zag, of dat hij deze wel heeft opgemerkt, maar wegens computerproblemen niet kon openen.