„…want waarom zoudt gij sterven, o huis Israëls?” Geloof dit, zegt God. Ik wil niet, is uw antwoord. O nee, u wilt liever van uw lusten blijven genieten en u wilt dit niet geloven. Want als u het echt geloven wilde dat u een verdoemd mens bent, omdat u geen nieuw schepsel in Christus bent, zou u misschien niet eerder aflaten voordat u er een van Christus zou zijn. U zou Christus in alles navolgen. Maar gij wilt niet.

Maar, zegt u, ik kan niet. Waarom wilt u dan niet wanhopen aan uzelf? De mens moet wanhopen aan zichzelf, anders kan hij Christus niet krijgen. Zolang iemand leeft en naar het vlees handelt, kan hij geen ware hoop op genade hebben. Hij is dan een dood mens. Al de engelen in de hemel kunnen hem niet helpen. Al waren er duizend Christussen, hij zou zonder hen verloren gaan.

Waarom wilt u niet wanhopen aan uzelf? Wanhopen? Dat verhoede God, ik zal niet wanhopen zolang ik leef. God is daar veel te barmhartig voor en ik hoop dat ik niet behoef te wanhopen. Christus is voor de zondaren gestorven en ik zou wel een dwaas zijn als ik wanhoopte. Zo twist u tegen God voor uw ijdele hoop.

William Fenner, predikant te Sedgley (Eng.) (”Moedwillige ongehoorzaamheid”, 1661)