De foto werd deze week gepubliceerd in het roddelblad Oggi. Draghi kan zijn borst natmaken. Paparazzi zullen de komende tijd zijn privéleven van alle kanten op de gevoelige plaat willen zetten. Draghi’s familieleven zal trouwens definitief veranderen als hij, zoals algemeen wordt aangenomen, de nieuwe president van de Europese Centrale Bank (ECB) wordt. De 63-jarige Draghi wordt geacht binnen de acht jaar van zijn mandaat in die functie nieuw elan te geven aan de euro en de Europese monetaire politiek. Spelen in een park in Milaan, of Frankfurt, zit er straks niet meer in.

Het kan bijna niet misgaan met Draghi. De Duitse bondskanselier Merkel gaf deze week feitelijk het groene licht voor zijn benoeming. „Duitsland zou Draghi’s kandidatuur als president van de ECB kunnen steunen”, zei ze woensdag in het blad Die Zeit. Merkel gebruikte weliswaar de voorwaardelijke wijs, maar deed dat alleen omdat de kandidatuur nog niet officieel is, verduidelijkte haar woordvoerder.

Aan Merkels woorden kon twijfel van de Nederlandse minister van Financiën, De Jager, weinig afdoen. De bewindsman zei donderdag bevreesd te zijn dat met Draghi aan het hoofd de directie van de ECB een te grote Zuid-Europese inbreng krijgt. De Jagers woorden kregen gisteren overigens veel aandacht in de Italiaanse pers.

Op het eerste gezicht heeft Draghi het nadeel afkomstig te zijn uit een land met een historisch slechte reputatie: weinig financiële discipline en een hoge staatsschuld. Rome was in de periode voor de euro berucht om zijn devaluatiepolitiek, die de lire kunstmatig sterk hield. Het valt ook niet te negeren dat Draghi geboren en getogen is in Rome en daar momenteel ook werkt, omdat de Italiaanse centrale bank in Rome zetelt. Maar uit zijn levensloop blijkt dat Draghi een internationale focus heeft en in stijl en inhoud sterk afwijkt van wat men voor Italiaans houdt.

Hij studeerde economie aan de universiteit van Rome. In 1976 promoveerde hij aan het gerenommeerde Amerikaanse Massachusetts Institute of Technology onder Franco Modigliano, de latere winnaar van de Nobelprijs voor economie. Zijn eerste werkervaring deed hij op aan enkele universiteiten in Noord-Italië. Draghi was daarna directeur-generaal van het ministerie van Financiën. Hij heeft in de jaren negentig van de vorige eeuw wettelijke regels opgesteld voor bedrijfsovernames. Sinds 2006 is de beoogde ECB-topman hoofd van de Italiaanse centrale bank.

Hij beschikt over een aanzienlijke buitenlandse ervaring. In de jaren tachtig was hij directeur bij de Wereldbank en tussen 2002 en 2005 vicedirecteur van zakenbank Goldman Sachs. Momenteel is hij tevens chef van de Financial Stability Board. Zijn ervaring bij Goldman Sachs pleit overigens niet alleen vóór hem. De zakenbank speelde een dubieuze rol bij het gesjoemel in Griekenland met begrotingscijfers.

Draghi draagt in zijn functies uit afkerig te zijn van ongedisciplineerde uitgaven en van inflatie. Met die politiek sluit hij aan bij het Duitse monetaire doen en denken. Verder wordt zijn persoonlijke stijl gewaardeerd. Hij werkt hard, is transparant, bereid tot compromissen, elegant en wil liever niet voor de camera’s treden, in veel opzichten is hij daarmee het tegenbeeld van de doorsnee Italiaanse publieke persoon.

Draghi staat met dit alles meer in de traditie van Duitsland en Nederland dan in die van Zuid-Europese landen. Niet voor niets noemde de Milanese zakenkrant Il Sole 24 Ore hem gisteren ”Herr Draghi” en had dat dagblad het over een ‘Duitser’ die de ECB vermoedelijk gaat aanvoeren.