Ds. C. W. Rentier van de Stichting Evangelie en Moslims gaf zaterdag een aantal praktische richtlijnen voor kinderwerkers die met moslimkinderen te maken krijgen. „Het is belangrijk dat je het gezag van de ouders respecteert. Zoek een relatie met hen. Ze moeten niet het gevoel krijgen dat hun kinderen uit het gezin worden gestolen.”

Rentier was gastspreker tijdens een trainings- en ontmoetingsdag van Stichting Internationaal Kinderevangelisatie Genootschap (IKEG) in Apeldoorn. IKEG is de Nederlandse tak van de Child Evangelism Fellowship (CEF), die in zo’n 150 landen werkzaam is.

Volgens Rentier moet je in de relatie met moslims en moslimkinderen niet gelijk bij de Heere Jezus beginnen. Een heilshistorische benadering verdient aanbeveling, zei hij op een vraag uit de zaal. „We moeten niet te snel met het kruis aankomen, maar beginnen bij de Schepping. Maak duidelijk waarom het nodig was dat Jezus in de wereld kwam. Besteed tijd om uit te leggen wie God is, hoe hij alles heeft gemaakt, hoe Hij de gevallen mens weer heeft opgezocht, en dat de mens echt vastzit in zonde en duisternis. Als je hieraan de nodige tijd besteedt, kom je uit bij Jezus als de grote Vervuller van de belofte”, zei hij tegen de ongeveer honderd aanwezigen.

Christelijke woorden en begrippen uitleggen kan niet goed genoeg gebeuren, blijkt uit het betoog van Rentier. „Er zijn veel vooroordelen tegen de christelijke leer. Bij de Drie-eenheid denken veel moslims direct aan seks en aan een godenfamilie. Het is voor hen onbegrijpelijk dat God een Zoon heeft, dat kan gewoon niet. Ook het begrip ”zonde” betekent in de islam iets heel anders dan bij christenen. Zonde is voor moslims zoiets als het overtreden van een verkeersregel. Zonde in het Evangelie is een breuk in je relatie met God, een vijandschap tegen God die verzoend moet worden.”

In haar elfjarige praktijk heeft IKEG-medewerkster Joly Kros vaak de kracht van gebed ervaren, zei ze. In Israël maakte ze eens mee hoe een meisje, na het gebed van twee christenen, tot geloof kwam. Ook heeft ze diverse keren meegemaakt dat een moslimkind niet naar de club mocht van vader en moeder, maar na haar gebed, soms op wonderlijke manier, wel. „Elke week bid ik met een vriend en een vriendin een half uurtje. Dat is niet veel, maar het kan wel heel veel uitwerken.”

Naast bidden en het eenvoudig uitleggen van het evangelie, is het van belang tijd te investeren in de gezinnen van de kinderen, benadrukt Kros. Zoals jezelf tijd gunnen als er iets valt te vieren. Met een collega was Kros eens te gast bij een Irakees gezin, waar er één jarig was. De beide dames werden in de slaapkamer voor de spiegel gezet, met lippenstift en al, om zich mooi te maken voor het feest. „De Koerdische man vond dat ik goed danste, maar ik trapte steeds op z’n tenen.”

Wie moslimkinderen uitnodigt, moet van tevoren goed aan de ouders duidelijk maken dat het om een bijbelclub gaat, onderstrepen Kros en Rentier. Vage aanduidingen als ”knutselen” kunnen tot vervelende situaties leiden.

De lezingen en presentaties werden zaterdag afgewisseld door het zingen van opwekkingsliederen. „Alle kinderen mogen komen, er is altijd plaats voor meer”, zingen enkele kinderen tot slot bij de gitaar. Een peuter maakt zich los uit het koortje en rent naar haar mama toe.