„Het is eenvoudig niet waar en niet haalbaar, dat elke kerkdienst een gemeentebrede open dienst is voor gasten en vrienden met speciale aandacht voor de jeugd. Dus blijven die verschillende invalshoeken van belang, om dichter bij de mensen te komen. Tegelijkertijd is waar, dat God heel Zijn diverse gemeente bijeenbrengt tot de viering van het heil. We leren zelfs dat Hij iedereen van de straat laat nodigen, zonder onderscheid te maken.

Moeten we nu kiezen voor de ene of voor de andere lijn om als kerk te overleven? Juist niet! Want beide invalshoeken zijn van wezenlijk belang. Door steeds te kiezen voor de éne optie dat de eredienst alle mensen –oud en jong, lid en geen lid– op gelijke wijze aanspreekt, zijn alle diensten op elkaar gaan lijken. Het geeft de indruk van herhaling terwijl het specifiek gerichte minder goed uit de verf komt. Dus haken mensen af, één dienst per zondag is dan wel genoeg. Een mens heeft nu eenmaal behoefte aan herkenning, aan gezien en gehoord worden, daar is niets mis mee.

Mijns inziens ligt het voor de hand dat we beter gebruik gaan maken van onze mogelijkheden. De viering van het heil is basaal en gemeentebreed. Zij stempelt de ochtenddienst met doop en avondmaal. Door Gods genade worden we verzoend en vernieuwd. Door de verkondiging wil God in ons werken met Zijn Woord en Geest. Dat geldt voor alle mensen.

In de middagdienst gaat het over hetzelfde heil, maar we hoeven de ochtenddienst niet over te doen. Dus kunnen we ons meer richten op thema’s, ontleend aan maatschappelijke situaties en vragen van mensen. We kunnen ons ook specifiek richten tot vrienden of tot jongeren. Dat alles in combinatie met de leer van de kerk.”

De sneeuw van afgelopen weken drukt de mens op tal van problemen. Dat is niet erg, stelt Gossen Bakker in Christelijk Weekblad. Zo blijven we oog houden voor Gods natuur.

„De tegenpool van warm weer is koud weer. Daarover is in de Bijbel het een en ander te lezen, bijvoorbeeld in het boek Job. „Hij beveelt de sneeuw: „Val op de aarde”, Hij zegt de regenvloed: „Stort neer op al je kracht.” Hij doet de hand van de mensen verstarren opdat ieder weet wat God vermag. De wilde dieren gaan naar hun holen, ze blijven in hun leger. Uit Zijn kamers komt de storm te voorschijn, de noordelijke winden voeren koude aan. Uit Gods adem vormt zich ijs en de uitgestrektheid van de zee bevriest. Donkere wolken maakt Hij zwaar van vocht, lichtend strekt het wolkendek zich uit. Flitsen schieten heen en weer zoals Hij het wil, om zijn bevelen uit te voeren, waar de mens ook leeft. Of het nu op aarde is om te straffen of ten teken van liefde – Hij laat het gebeuren. Laat dit tot je doordringen Job, sta even stil en heb oog voor Gods wonderen” (Job 27:6-14).

Vooral in tijden met strenge winters waarin de grote rivieren dicht vroren gaf de geestelijkheid in Europa de kou een theologische duiding. Dit was bijvoorbeeld het geval in de middeleeuwen toen langdurige strenge winters vaak grote problemen veroorzaakten. Arme mensen vroren dood. Mensen kwamen zonder werk en brandstof te zitten. Door de grote droogte in vorstperiodes konden in steden branden ontstaan, terwijl er geen bluswater was. Na een strenge vorst ontstond een dooigolf, die ook weer leidde tot overstromingen en schade. In die omstandigheden werd de koude theologisch gefundeerd als een straf van God. In de middeleeuwen was men dan ook van mening dat in hel en vagevuur sprake is van de kou als ernstige kwelling. Het geween en tandengeknars in de hel, uit Mattheüs 22:13, wordt niet door de hitte veroorzaakt maar door de kou. (…) Natuurverschijnselen zijn soms enigszins te verklaren en te begrijpen. Maar nooit helemaal. Daarom kan het goed zijn om oog te hebben voor Gods wonderen, die niet te doorgronden zijn.”