„Ik kreeg het boek op het kerstfeest van de basisschool, in 1980. Het gaat over een negermeisje dat als zesjarige voor het eerst naar school gaat. Ze stapt vol verwachting de school binnen. Het blanke meisje met de blauwe strik, dat ook voor het eerst op school komt, zal misschien wel haar vriendin worden! Het pakt echter anders uit. Ze komt als laatste de klas binnen en krijgt een plekje helemaal achteraan. Er zitten geen andere negermeisjes in de klas en de zwarte jongens zitten allemaal naast elkaar. De lessen vindt ze fijn, maar in de pauze staat ze alleen tegen de muur op de bel te wachten. Bovendien geeft het meisje met de blauwe strik haar de schuld van iets wat ze niet gedaan heeft. Eenzaamheid en verdriet vullen haar hart. Thuis is het veilig en kan ze alles vertellen. Dan vertelt de wijze juf een verhaal over de hemel waar geen leugenaars meer zullen zijn. Het meisje met de blauwe strik komt eerlijk voor haar leugens uit en wordt vriendin met Bessy.

Toen juf Cornet-Adriaanse van de eerste klas mij vroeg welk boek ik wilde hebben, zei ik niets. Ik had nog niet geleerd te kiezen; mijn moeder koos het beleg op mijn brood en mijn zus legde mijn kleren klaar. De juf, die merkte dat ik geen keuze maakte, zei tegen me: „Zullen we dit boekje kiezen?” Ik moet geknikt hebben. Alsof ze wist: dat boek was het verhaal van mijn leven. Ook ik begon mijn schooldag vol verwachtingen. Mijn zus vertelde wat ik zoal zou meemaken op school en aan de hand van mijn broer ben ik de klas ingegaan, naar de achterste bank. Ook ik stond aan de kant van het plein te wachten op de bel en te kijken wat mijn oudere zussen en broer op het ‘grote’ plein deden. Ook ik wist niet hoe je vriendinnen moest maken. Ook ik wist van God Die alles zag. En ook ik zat in een klas waar één meisje gemeen tegen mij deed; ze stak haar tong uit als de juf niet keek. Dat deed me pijn.

Jaren later herhaalde de geschiedenis zich: ik was met ‘de tweede rit’ van het schoolbusje meegegaan om kleuters te helpen instappen. Zo kwam ik als laatste de klas binnen en moest toen naast het meisje zitten dat dezelfde naam droeg als het blanke meisje in het boek. Ook zij deed naar tegen mij. Gelukkig heeft de meester van groep 7 haar plek verruild met iemand die nu nog mijn vriendin is.

Nu ik zelf jaren voor de klas sta, herken ik precies het gevoel dat ik toen ook had: verlegenheid en onzekerheid. Het kostte mij heel wat jaren om die te overwinnen. Toch ben ik God dankbaar dat ik zélf heb moeten strijden om mijzelf te durven zijn. Wie vecht, komt sterker uit de strijd dan wie niet hoeft te vechten.”

Dit is de tiende aflevering van een serie waarin lezers aan het woord komen over een boek dat bijzondere betekenis voor hen heeft.