Commentaar: Tsunami van misbruikzaken
Wat is er toch aan de hand in dit land? De ene afschuwelijke misbruikzaak is nog niet in het nieuws, of er zijn al weer berichten over een andere zaak. De media buitelen over elkaar heen en ondanks oproepen tot terughoudendheid is er geen enkel medium dat niet uitgebreid –soms tot in de meest walgelijke details– bericht doet van wat er allemaal is gebeurd. Nu is het altijd makkelijk om de boodschapper van slecht nieuws de schuld te geven. Zo ging het vroeger en tegenwoordig is dat niet anders. Als het ons echt te veel wordt, roepen we dat het de schuld is van de overheid, de politie of de journalistiek.
Feit blijft dat er over dit land een tsunami van misbruikzaken spoelt. Aan volwassenen toevertrouwde kinderen blijken op de meest gruwelijke manier misbruikt te zijn voor perverse seksuele bevrediging of voor commercieel gewin. Je hoeft er niet veel woorden aan vuil te maken dat de daders ziek zijn tot in het diepst van hun geest. Walging, woede; het zijn normale reacties op dat wat ons de afgelopen dagen is onthuld.
Je zou maar een ouder zijn van wie het kind is misbruikt. Je zou maar een ouder zijn die niet wéét wat er met z’n kind is gebeurd. Je zou maar een politieman zijn die de hele dag bezig is met het doorzoeken van video’s en foto’s van kindermisbruik.
En de daders? Die moeten we vierendelen, onthoofden of verbranden, zo klinkt het op de diverse internetfora waar mensen, vaak anoniem, hun gevoelens van diepe en begrijpelijke frustratie de vrije loop laten. Hier en daar gaan zelfs al stemmen op dat mannen voor altijd uit de kinderopvang gebannen moeten worden. Een typische reactie van een maatschappij die volledig op drift is en wanhopig zoekt naar vastigheid. Liever zich vastklampen aan onzinnige maatregelen, dan kijken naar wat er nu eigenlijk mis is in de maatschappij. Want niet alleen de misbruikzaken laten zien hoezeer we als maatschappij geperverteerd zijn. Ook de reacties erop spiegelen de tijdgeest. En als het over de maatschappij gaat, hebben we het niet over anderen. Want de maatschappij zijn wíj.
Ondertussen is het ook nog advent. Moeten we dat maar niet een jaartje overslaan, ziende wat er allemaal aan de hand is? Wie voelt niet de verlegenheid? Juist ook omdat geestelijke leidslieden zich op grote schaal bezondigd blijken te hebben aan kindermisbruik?
We bidden voor de slachtoffers. Om genezing, om heling. Maar durven we als christenen óók te bidden voor de daders? Om berouw en bekering? Natuurlijk moet er gestraft worden. Hard, streng. Een samenleving waar kinderen niet veilig zijn, mag immers de naam sámenleving niet dragen.
Van slachtoffers mag niemand eisen dat ze in eerste instantie oog hebben voor de dader. De kerk heeft al te vaak brokken gemaakt door te snel en te gemakkelijk aan te dringen op vergeving. Maar evenmin mogen niet-directbetrokkenen blijven hangen in woede die zich alleen maar richt op anderen.
Advent is een tijd van inkeer en gebed. En gesloten ogen kijken niet beschuldigend naar anderen. Gevouwen handen kunnen niet slaan. En met gebogen knieën kun je niet trappen.
