Abdo groeit op in een islamitisch gezin op het platteland in Oost-Sudan. Op 17-jarige leeftijd wordt ze uitgehuwelijkt. Na de verdwijning van haar man vlucht ze in november 1996 naar Nederland. Binnen een halfjaar krijgt ze een verblijfsvergunning. Enkele maanden later wordt ze met haar dan vierjarige dochter herenigd.

Vanuit het asielzoekerscentrum in Dronten verhuist Abdo naar een woning in Kampen. Na haar inburgeringscursus start ze in deeltijd een mbo-opleiding sociale dienstverlening. „Niet alleen de taal was lastig, ook aan het onderwijssysteem moest ik wennen. Ik kom uit een cultuur waarin mensen elkaar helpen en steunen. Nederland is veel individualistischer. Ik moest zelf mijn weg zoeken, assertief zijn.”

Als Abdo in 2004 haar mbo-diploma op zak heeft, begint ze in deeltijd aan de hbo-opleiding maatschappelijk werk en dienstverlening. Met veel interesse volgt ze onder meer de minor interculturele geestelijke gezondheidszorg. „Dat is echt mijn ding.”

In 2007 studeert ze af. Korte tijd later stort ze in. „Vanaf het moment dat ik in Nederland kwam, had ik geen rust gehad. Ineens kwamen trauma’s van vroeger boven. Ik moest een stap terug doen.”

Na een herstelperiode gaat ze solliciteren naar functies die aansluiten bij haar hbo-opleiding. Daarbij krijgt ze ondersteuning van de afdeling job support van de Stichting voor Vluchteling-Studenten UAF. „Mijn begeleider hielp me niet alleen naar mijn beperkingen te kijken, als allochtoon met een taalachterstand, maar ook naar mijn kwaliteiten. Dat was belangrijk voor me. Ik stond er niet alleen voor.”

Sinds 2008 werkt Abdo 32 uur per week voor een Almeerse jeugdzorginstelling. Haar taak als intensief pedagogisch thuisbegeleider is onder meer ouders opvoedingsvaardigheden bij te brengen. In de praktijk voelt ze zich soms belemmerd door de protocollen waaraan ze zich moet houden. „Als iemand bijvoorbeeld gemotiveerd is een hulpverleningstraject te starten, duurt het lang voordat het eindelijk kan. Met het risico dat de motivatie dan alweer verdwenen is.”

Ze ervaart haar beperkte taalachterstand niet meer als een belemmering. Haar hoofddoek levert de islamitische hulpverlener evenmin problemen op, zegt ze. Ook niet als ze bij christelijke gezinnen komt. „Ik heb twaalf jaar in Kampen gewoond. Mijn dochter ging er –met hoofddoek– naar een christelijke school en ik heb er alle kerken bezocht. Met christelijke vrienden vierde ik kerstavond. Ik respecteer hun geloof. Daar ben ik open en eerlijk in.”

Dit is de vierde aflevering in een serie over de integratie van hoger opgeleide vluchtelingen op de arbeidsmarkt.