Van Setten kreeg de christelijke waarden en normen met de paplepel ingegoten. „Mijn overleden vader was streng rooms-katholiek. Ik weet nog dat hij bij mijn allereerste installatie als raadslid emotioneel was toen ik de eed aflegde. Dat was voor hem van grote betekenis.”

Hoewel de Schiedammer zich nog steeds gelovig noemt, gaat hij niet meer naar de kerk. „Daar heb ik niets meer mee sinds er zo veel wantoestanden in de Rooms-Katholieke Kerk zijn. Mijn vrouw heeft communistische roots. We voeden de kinderen niet religieus op. We brengen ze alleen respect bij voor iedereen, ongeacht ras, cultuur of geloofsovertuiging.”

Toch staat Van Setten voor de eed. Het raadswerk is belangrijk. De eed is meer dan de belofte. De belofte spreek je uit voor mensen, de eed leg je af voor God. Ik weet dat ik Zijn steun nodig heb. Hij kijkt als het ware over mijn schouder mee.”

Dat veel PvdA’ers de voorkeur geven aan de belofte kan de socialistische politicus niet deren. „Ik ben afkomstig uit de Politieke Partij Radikalen, die later is opgegaan in GroenLinks. Ik voelde me in GroenLinks niet thuis. Ik ben altijd lid geweest van de beweging christenen voor het socialisme. Ik ben ervan overtuigd dat ik voor de combinatie christelijk en sociaal het beste af ben bij de PvdA.”

Van Setten moet even nadenken over de vraag in welke mate zijn christelijke achtergrond zijn politieke optreden stempelt. „Ik denk toch dat ik vanwege mijn christelijke wortels een voorvechter ben van de vrijheid van onderwijs. Ik vind het belangrijk dat elk kind in de eigen woonwijk naar school kan en dat ouders kunnen kiezen voor een christelijke school. In een stad moeten alle denominaties aanwezig zijn, van islamitische tot openbare scholen. Ik sta ervoor dat ook de christelijke scholen in stand blijven.”

Van Setten koos binnen zijn fractie als enige voor de eed. Een eenzame positie? „Nee, iedereen heeft er respect voor. Binnen de fractie zijn er meer die gelovig zijn, maar zij vinden de eed te zwaar en te platonisch voor het raadswerk in de wereld zoals die er is.”

De Schiedammer zou zich ertegen verzetten als de eed ingeruild zou worden voor een soort algemene belofte die bestuurders zouden moeten afleggen. „Ik zou graag zien dat de eed in stand blijft en dat de formule wordt aangepast, zodat christen, moslim of welke religieus overtuigd ambtenaar dan ook zich erin kan vinden.”

Dit is het vierde deel in een serie artikelen over de keuze van raadsleden om bij hun installatie in de gemeenteraad de eed of de belofte af te leggen.