Over een week is het weer dankdag. De meeste kerkelijke gemeenten houden deze op de daarvoor vastgestelde dag, de eerste woensdag van november. Evenzo de biddag, op de tweede woensdag van maart.

Er zijn echter nogal wat gemeenten die op een afwijkende dag bid- en dankdag houden. Soms spelen daarbij plaatselijke tradities een rol, soms de beschikbaarheid van een predikant. Graag wil ik een pleidooi houden voor meer eenduidigheid in het houden van deze dagen, en wel om de volgende redenen.

Het christelijk volksdeel slinkt met de dag, maar vooral onder het resterende zogeheten reformatorische volksdeel(tje) neemt de verwarring alleen maar toe. Het mag ons wel tot verwondering zijn dat de bid- en dankdagen ons nog gelaten worden. Zelfs in het openbaar bestuur wordt er her en der nog rekening mee gehouden als het gaat over het plannen van vergaderingen en dergelijke.

Het wordt lastig als ambtenaren, raadsleden of wethouders elk hun eigen bid- of dankdag hebben. Vaak moet aan de buiten­wereld dan tekst en uitleg worden ge­geven, terwijl bij wijze van spreken overal de kerkklokken beieren.

„Wij hebben geen eigen predikant”, is vaak het weerwoord. Alsof het niet hebben van een eigen predikant bepalend is voor het tijdstip van de bewuste dag. Soms moet een predikant wel drie of vier keer worden ‘ingevlogen’ voor het houden van bid- of dankdag in verschillende plaatsen. Alsof het allemaal afhangt van die ene man.

Worden de tweede feestdagen, wat eigenlijk ook menselijke inzettingen zijn, ook verzet omdat er geen predikant voorhanden is? Zelfs de jeugd zet zich dan gewoontegetrouw onder de leesdienst. Overigens zou het niet verkeerd zijn als gemeenten die een eigen herder en leraar hebben deze wat meer zouden uitlenen voor een enkele dienst op dit soort dagen.

Dan het onderwijs. Alle scholieren, maar ook leerkrachten van met name reformatorische scholen hebben vrij op de officiële bid- en dankdag. Maar lang niet al deze dames en heren gaan op deze dag naar de kerk. Ze nemen haast triomfantelijk nogmaals een dag vrij wanneer het in hun eigen gemeente zover is. Zodoende hebben ze een extra dag voor uitslapen, klusjes, de tuin, de post of voor wat er allemaal te doen is. Mijn vraag is of dit wel ver­antwoord is.

Het is moeilijk om deze hardnekkige gewoonte veranderd te krijgen. Het argument is meestal: het is altijd al zo geweest en we moeten niet naar verandering staan. Zodoende blijft het vaak bij voorstellen van gemeenteleden en komt er nooit een besluit van synodes.

We leven, veel meer dan vijftig jaar geleden, in een pluriforme samenleving, waarin bijvoorbeeld de islam zeker zo omvangrijk als de gereformeerde gezindte. Laten we daarom zuinig zijn op de vierdagen die ons nog gegeven zijn en niet de kerkelijke verdeeldheid accentueren door met bid- en dankdagen maar te doen zoals het ons het beste uitkomt.

De auteur is werkzaam in het onderwijs en SGP-raadslid in de gemeente Aalburg.