De eerste etappe van deze vakantie is 23 kilometer. Hij loopt over de volgens het boekje schitterende Ithkamm van Coppenbrügge naar Holzen-Ith. Voor de overnachting boek ik telefonisch in het enige hotel in de buurt, heel toepasselijk Ith-hotel genaamd.

Tijdens de beklimming van de bergkam komen we er al snel achter dat we veel te veel hebben meegenomen in onze rugzak: 18 kilo is echt te zwaar! Als we om halfdrie ’s middags –halverwege de tocht– van een ander echtpaar horen dat er een smal en door de regen glibberig gedeelte voor ons ligt, besluiten we een andere, langere route te nemen. Het is 6 uur als we met onweer en windstoten toch weer de Ithkamm op moeten over een vreselijk modderpad. We moeten nog zeker 7 kilometer lopen. Dat wordt een latertje!

Pieter besluit het hotel te bellen om door te geven dat we er niet vóór 9 uur zijn, maar krijgt geen gehoor. Dat vinden we verdacht, maar we houden het erop dat het personeel druk is met bedienen. We stappen flink door en net voor ’t donker duikt ineens het hotel op. Ons bange vermoeden blijkt waarheid: het hotel is in duisternis gehuld en volgens het briefje op de deur al drie weken gesloten! Wat nu? Eerst maar aanbellen bij de overbuurman. Misschien weet hij waar het dichtstbijzijnde overnachtingsadres is. Een zeventiger doet open. Waar we zo snel terechtkunnen? Hij zou het niet weten.

We proberen naar het 6 kilometer verderop gelegen dorp te liften, maar niemand wil die arme zwervers meenemen. Uiteindelijk stopt er toch een auto. De man bij wie we eerder hebben aangebeld, heeft er nog eens over nagedacht en biedt aan samen met hem naar een hotel te zoeken. Blij stappen we in. In de naburige dorpen is alles dicht. Eindelijk, 15 kilometer verderop, is het raak. In een chic hotel zijn we hartelijk welkom, ondanks onze natte plunje en modderschoenen. Hier horen we dat het Ith-hotel inmiddels failliet is. Waarschijnlijk waren we de enige gasten en heeft men niet de moeite genomen ons hiervan in kennis te stellen.

Intussen vragen we ons af hoe we de volgende dag weer op de wandelroute komen. Daar weet onze chauffeur raad op: hij zal ons ophalen. Wat een service! De volgende ochtend is hij om 9 uur present. Hij brengt ons keurig naar de route en we nemen hartelijk afscheid. Natuurlijk krijgt hij een envelopje met inhoud. Per slot van rekening rijdt zijn auto ook niet op water.”

Dit is de derde aflevering in een serie over vakantieleed. Heeft u ook een vervelende vakantie-ervaring? Mail naar mensen@refdag.nl.