Morgen is de negende verjaardag van ”11-9”. Terwijl een groot deel van de wereld treurt, heeft een kerk in Florida het plan opgevat om deze gebeurtenis te herdenken met een ”Verbrand een Koran-dag”. Hoeveel exemplaren van de Koran nodig zijn om een nieuwswaardig vuurtje te stoken weet ik niet, maar we kunnen ervan op aan dat de media erbij zijn als de stapel wordt aangestoken. Als ds. Terry Jones van het Dove World Outreach Center zijn plan tenminste doorzet.

De Bijbel vermeldt, voor zover ik weet, één gebeurtenis waarbij religieuze teksten in het vuur worden gegooid, namelijk in Handelingen 19:11-20. Als gevolg van een machtig werk van God in de stad Efeze waren de mensen daar God gaan vrezen en hun vertrouwen gaan stellen op de Zaligmaker. Dit was het gevolg: „Velen ook dergenen, die ijdele kunsten gepleegd hadden, brachten de boeken bijeen, en verbrandden ze in aller tegenwoordigheid; en berekenden de waarde derzelve, en bevonden vijftig duizend zilveren penningen” (vers 19).

Om wat voor boeken ging het hier? Volgens nieuwtestamenticus en missioloog Eckhard Schnabel betrof het occulte documenten die beschreven hoe je amuletten kon maken om jezelf te beschermen tegen demonen en hoe je liefdesdrankjes kon brouwen. De boeken gaven aanwijzingen hoe je anderen kon beheksen, zowel ten goede als ten kwade. Ze waren behoorlijk prijzig, wat de uit­werking van het Evangelie op de rijke inwoners van Efeze extra naar voren doet komen. Waarschijnlijk vormden ze een weerspiegeling van het volksgeloof in die tijd.

Uit het verslag in Handelingen komen zes punten naar voren die het overdenken en overwegen waard zijn.

1. De mensen in Efeze verbrandden hun eigen boeken. Deze nieuwe gelovigen zwoeren hun verleden af. Het was geen actie van christenen die huizen doorzochten op boeken of de openbare bibliotheek uitkamden of alle beschikbare exemplaren in de lokale boekwinkel opkochten. Ze brachten de waardevolle boeken uit hun eigen huizen bij elkaar.

2. Geen enkele christelijke leider moedigde de boekverbranding aan. Tenminste, de Bijbeltekst vermeldt dat niet. Er is geen enkele aanwijzing dat Paulus mensen aanraadde hun occulte boeken te verbranden.

3. De boeken vormden geen bedreiging voor het Evangelie. Het Evangelie overwon de magische kracht van de boeken. Het Evangelie is als een wervelwind die door niets en niemand gestuit kan worden, zeker niet door een boek met demonische bezweringsformules.

4. Het vertoon van Gods kracht overtuigde de mensen dat hun boeken waardeloos waren. Het was niet nodig om de betekenis van magische boeken direct aan de orde te stellen. Gods kracht en Zijn Evangelie waren zichtbaar, en daarmee was de zaak beslist.

5. De boekverbranding was een uiting van de droefheid naar God. De pasbekeerde christenen in Efeze wilden hun zonde voor het oog van iedereen belijden. De hoge waarde van de boeken (50.000 daglonen!) vormde een krachtige verklaring. Het was een uiting van persoonlijk berouw over hun eigen zonden.

6. De verbranding illustreerde de overwinning van het Evangelie. De magische boeken werden in het vuur gegooid omdat het Evangelie zich als een lopend vuurtje verspreidde: „Alzo wies het Woord des Heeren met macht, en nam de overhand” (vers 20).

Deze zes punten moeten ons zeer terughoudend maken als het gaat om het verbranden van de religieuze boeken van anderen.

Moge God de kerk open deuren geven om het Evangelie te prediken, en moge Hij Zijn Woord zegenen met vruchten van het Evangelie die zichzelf bewijzen. Als we het Evangelie niet meer op de eerste plaats stellen, komen we in de verleiding om dan maar genoegen te nemen met de vonken van een vuurtje in de openlucht op de parkeerplaats bij een kerk, als een kopie in het klein van wat er in Efeze gebeurde. Het echte Evangelie verspreidt zich echter als een lopend vuur, als we het getrouw en met liefde en vrij­moedigheid verkondigen.

De auteur is schrijver en blogger en woont in de buurt van Washington. Hij is beheerder van de Engelse website herman­bavinck.org. Dit artikel is overgenomen van zijn weblog spurgeon.wordpress.com.