„En ik hoorde een stem uit de hemel, die tot mij zei…”

Er is iets wat wij allen gemeenschappelijk hebben. Dat is het sterven. Het is het lot van goeden en kwaden. Allen moeten zij sterven. Dat er onderscheid is in het sterven, is duidelijk. En zij zijn onzalig die noch in Christus leven, noch in Hem sterven.

Het algemene leerstuk is klaar en eenvoudig. Het was te wensen dat we er wel acht op gaven en dat deze tekst diep in ons hart met leesbare letters was gegraveerd. Dat wij mochten leren onze zaligheid niet zozeer van ons leven alleen te rekenen, als wel van ons leven en sterven tezamen. Laat ons leven wezen wat het wil, indien wij in Christus niet sterven is ons geluk een vloek in plaats van een zaligheid. O, laat u dan deze woorden op het hart gebonden zijn dat u noodzakelijk moet sterven omdat dat voor alle mensen geldt. Als er gezegd wordt: „zalig zijn de doden die in de Heere sterven”, geeft dat ook te kennen dat er sprake is van een zeker soort sterven, namelijk in de Heere, en een sterven dat buiten de Heere is.

Het is bijna alsof er gezegd word: Wilt u weten wie gelukkig zijn? Wel, 
het is niet iedereen die sterft, maar alleen die in de Heere sterft, is gelukzalig.

James Durham, predikant te Glasgow (”De zaligheid der doden”, 1735)