„Zie, een zaaier ging uit om te zaaien.”

Zaad op een steenachtige bodem. Toen de zon opgegaan was, is het verbrand, verzengd en uitgedroogd bij gebrek aan vochtigheid. Omdat de wortel van onderaf ook geen vochtigheid gaf, moest het plantje noodzakelijk verdorren.

Van het zaad dat in de doornen gevallen was, wordt gezegd: De doornen wiesen op en verstikten het zaad. Zo ras het zaad begon te ontkiemen, kregen ook de doornen de tijd om te groeien. Door het gemis van de zonnestralen en door de drup van de doornstruiken is het zaad verstikt.

Maar nu het zaad dat in de goede aarde was gevallen. Het bracht vrucht voort en maakte in de goede aarde diepe wortels. Het schoot op en gaf vruchten, het een honderd-, het ander zestig- en weer een ander dertigvoud. Van Izak staat geschreven: „En Izak zaaide in datzelve land, en hij vond in datzelve jaar honderd maten; want de Heere zegende hem.”

Zie daar, geliefden, de letterlijke zin van de gelijkenis. Maar kom hoger op met uw gedachten. Deze woorden van de opperste Wijsheid zijn geest en leven. Jezus gaat ze verklaren en uitleggen. Daartoe wekt Hij zijn discipelen op: „Gij dan, hoort de gelijkenis van de zaaier.”

Johannes Barueth, predikant te Dordrecht (”De parabel van de zaaier”, 1752)