Grote serreramen laten het daglicht ongehinderd naar binnen stromen. Ze geven uitzicht op een ommuurde tuin waarin een grote bloeiende magnoliaboom staat te pronken. Bankjes en een rozenboog onderstrepen het rustieke karakter van dit lapje grond. Vanuit een nis in de tuinmuur kijken Maria en haar kind neer op het aards gewemel. Niets doet vermoeden dat je hier in het centrum van Venlo bent, met drukke winkelstraten op een steenworp afstand. Alleen een brutaal roepende ekster verbreekt de stilte.

Voor de oorlog zat de pastoor van de Klaaskerk hier van zijn tuin te genieten. Dat was in de dagen van het rijke roomse leven. Maar toen deze kerk was platgebombardeerd, verloor ook de ruim bemeten pastorie zijn functie. Sinds pakweg vijftien jaar biedt het pand onderdak aan Stichting ’t Groenewold, een centrum voor kerk en samenleving. Subsidies komen voornamelijk vanuit rooms-katholieke ordes en congregaties.

De stiltekamer is slechts een van de vele initiatieven van de stichting. In het pand aan de Begijnengang is onder andere ook een aandachtscentrum gevestigd. Daar kunnen dak- en thuislozen iedere werkdag binnenlopen om een kopje koffie te halen en een praatje te maken.

Wie maken er gebruik van de stiltekamer? „Het zijn meestal groepen die hier komen”, vertelt Leonie Nijholt, medewerkster van ’t Groenwold. „We geven hier veel cursussen.”

Het programmaboekje maakt duidelijk dat het aanbod ruim en zeer gevarieerd is. Een greep: adventsmeditatie in december, yoga op maandagmorgen, zenmeditatie, dansen van universele vrede, mandala tekenen en intuïtieve ontwikkeling.

Aan welke criteria moeten de cursussen voldoen? „Ze moeten een basis hebben in de Joods-christelijke traditie.”

Hebben yoga en zenmeditatie dat dan? Leonie glimlacht. Dan: „We gaan inderdaad ruim om met dat begrip. Maar iets politieks bijvoorbeeld zullen we nooit doen.”

Recent had de stiltekamer meer belangstelling dan gewoonlijk. Dat was eind vorig jaar, toen de 22-jarige René Steegmans op laffe wijze in Venlo om het leven was gebracht. In de periode erna kwam twee keer per week een groepje mensen bij elkaar om het verdriet en de verbijstering met elkaar te delen. „Ze stonden ook stil bij de meer positieve krachten die er in de mens zijn”, licht coördinator P. Linders toe.

Weer alleen gelaten in de stiltekamer prangt de vraag wat mensen uiteindelijk denken te vinden in een kale ruimte als deze. Rust, wellicht. Wat komen ze op het spoor bij al dat gewroet in zichzelf? Positieve krachten? „Onrustig is het hart, totdat het rust vindt in U, o Heere”, schrijft Augustinus in zijn ”Belijdenissen”. Van positieve krachten in de mens zelf rept deze kerkvader overigens met geen woord.

Door de glazen deur die naar de gang leidt, klinken gedempte lachsalvo’s. Ze verbreken de betovering van de stilte. Ze blijken afkomstig van Paul, een regelmatige bezoeker van het aandachtscentrum. Hij heeft deze week pech gehad, vertelt hij met brede armzwaaien. „Ze hebben op de camping waar ik verblijf mijn tent afgefikt. Ik heb mijn identiteitsbewijs en wat andere belangrijke zaken gelukkig net kunnen redden.”

Hij laat zijn handen zien. Ze zien nog zwart van het roet en verspreiden een overeenkomstige geur.

In een klein kwartiertje legt Paul zijn hele levensrelaas op de huiskamertafel: dat hij bijna was geslaagd voor het atheneum, bijna profvoetballer was geweest en nu methadon slikt. Toon en Roy -vader en zoon en ook frequente bezoekers van het inloopcentrum voor dak- en thuislozen- vallen erbij in slaap. Ze zullen Pauls verhaal wel vaker hebben gehoord.

Gaat Paul wel eens naar de stiltekamer hiernaast? „Nee, als ik stil wil zijn, ga ik naar de kerk. Ben ik vanmorgen nog geweest. Dan praat ik met God. Over mijn moeder bijvoorbeeld, die kanker had en nu genezen is.”

En kent hij de Bijbel? „Een tijdje terug kreeg ik van pater Jan, hier uit de buurt, een Nieuw Testament. Ik heb het in één week tijd uitgelezen. Dít zal ik je vertellen: Jezus heeft echt bestaan. En de apostelen ook. Zeker weten.”