„Daarom dat dit volk tot Mij nadert met zijn mond en zij Mij met hun lippen eren, doch hun hart verre van Mij doen…”
Dubbelhartigheid is een laster die bij God en de mensen niet deugt. In deze tekst bestraft de Heere deze zonde aan het volk van Israël. Dit volk, het ondankbare Israël, dat God met een machtige arm uit Egypte had uitgeleid. Dit volk, dat Hij aan het koord van Zijn liefde in het land Kanaän had gebracht. Het volk dat Hij Zijn wetten en inzettingen had gegeven boven alle andere volken.

Dit volk, zegt Hij, nadert tot Mij met zijn mond en eert Mij met zijn lippen. De Heere had bevolen dat Zijn volk hem zou liefhebben van ganser harte en met zijn gehele ziel. Het zou voor Hem wandelen in oprechtheid en Zijn stem gehoorzaam zijn en gelijk een gehoorzaam kind zich naar God wenden met een kinderlijke vrees. Maar het volk wilde zich niet door de Geest van God laten besturen. Het sloeg alles in de wind. Indien het Hem maar uitwendig diende, dan had de zaak ten volle zijn beslag. Verder mochten ze wel leven naar het goeddunken van hun boze hart.

Dit volk had geen liefde tot God. Er ontbrak alles aan. Er was geen hartelijk vertrouwen tot God en de bekering kwam niet voort uit een verbrijzeld hart. Er was geen standvastig voornemen om van de zonden afstand te doen. Nu, zo’n lippendienst was de Heere een gruwel.

Coenraad Mel, predikant te Hersfeld (”Woord op zijn tijd”, 1730)