De rechtse Santos, wiens kandidatuur werd gesteund door de nog altijd populaire president Alvaro Uribe, is opgeleid als econoom en werkte voor zijn politieke carrière onder meer als journalist. Zijn opa, de journalist Enrique Santos, was een broer van Eduardo Santos, die zich tussen 1938 en 1942 staatshoofd van Colombia mocht noemen.

De Santos-familie controleerde decennialang El Tiempo, de invloedrijkste krant van het land. Santos publiceerde diverse boeken over onder meer de economie en militaire operaties.

In de jaren ‘90, toen Colombia kampte met één van de zwaarste fiscale crises uit de geschiedenis van het land, was Santos minister van Financiën. De kennis die hij toen opdeed, komt hem de komende jaren zeker van pas. Colombia kampt met hoge werkloosheid, een structureel begrotingstekort en een duur systeem voor de volksgezondheid. De economische crisis heeft het land ook getroffen, terwijl de helft van de circa 45 miljoen burgers onder de armoedegrens leeft.

De laatste jaren (2006-2009) deed Santos van zich spreken als minister van Defensie onder Uribe. Onder Santos’ leiding bracht het Colombiaanse leger de gevreesde guerrillabeweging FARC zware klappen toe. Hij kreeg echter ook kritiek te verduren, toen bleek dat militairen inwoners van sloppenwijken vermoordden, waarna de slachtoffers werden bestempeld als terreurverdachten.

De criminele praktijk was opgezet om succes te suggereren in de strijd tegen extremistische organisaties. Het schandaal leidde tot het ontslag van een hoge generaal en 27 officieren. Santos bleef aan als minister.

Bij de presidentsverkiezingen kreeg Santos zondag meer dan negen miljoen stemmen. De in Bogota (10-8-1951) geboren en getogen Santos onderhoudt net als Uribe uiterst moeizame verhoudingen met linkse leiders in buurlanden als Venezuela en Ecuador.