Was die er ook voor de huisarts die tot drie keer toe contact legde met de politie omdat zijn patiënte zou worden mishandeld door haar ex, die ook in zijn praktijk stond ingeschreven? De huisarts die zich daarover moet verantwoorden bij het regionaal tuchtcollege in Eindhoven meent stellig van wel, maar moet gaandeweg de zitting toegeven dat zijn ijver hoofdzakelijk op drijfzand was gebaseerd.

Het is 2005 als de huisarts ontdekt dat beide echtelieden niet meer met elkaar door één deur kunnen. Huwelijksontrouw van de zijde van de echtgenote is daarvoor de belangrijkste aanleiding.

Beiden besluiten van tafel en bed te scheiden. Op een spreekuur vertelt de vrouw dat het haar ex-man naar zijn eigen zeggen moeite kost om na haar misstap „niet fysiek tegen haar tekeer te gaan.”

In overleg met een vertrouwensarts besluit de huisarts de wijkagent te bellen. Op de zitting, ruim vier jaar na de scheiding, verklaart hij extra alert te zijn geworden op signalen van huiselijk geweld na twee eerdere voorvallen met ernstige afloop in het dorp waar hij werkzaam is.

Die twee eerdere voorbeelden blijken zijn actiebereidheid in nog verdergaande mate te stimuleren. Nadat de overspelige ex-vrouw aangifte heeft gedaan tegen haar voormalige partner wegens jarenlange psychische en fysieke mishandeling tikt de huisarts een medische verklaring die linea recta in het strafdossier van de man belandt.

Weer een maand later schrijft de arts opnieuw een brief aan de politie. Deze keer om nog eens te onderstrepen hoe zorgelijk hij de situatie ervaart, waarbij hij, zo benadrukt hij, er zonder meer van uitgaat dat zijn patiënte de waarheid spreekt.

De echtgenoot is zich niet bewust van wat zijn ex en zijn arts achter zijn rug om over hem bespreken. Het onderzoek tegen hem is inmiddels in volle gang. Twee weken na de behandeling van de strafzaak vonnist de rechter echter vrijspraak. Voor de aanklacht van mishandeling ontbreekt elk bewijs.

Door dat vonnis zijn voor de arts de rapen gaar. Hoe kon hij tot drie keer toe alarm slaan als de rechter de vermeende bewijslast die tegen de man zou bestaan zo resoluut van tafel veegt? Moet de conclusie niet luiden dat hij, ondanks zijn ongetwijfeld goede bedoelingen, een speelbal van de echtgenote geworden is?

Bij de tuchtraad herhaalt de arts dat hij met de rug tegen de muur stond. De echtgenoot actief betrekken bij zijn melding zag hij niet als een optie, verklaart hij, want dan was de zaak zeker geëscaleerd.

Dat kan zo zijn, redeneert de tuchtraad, maar waarom heeft de bezorgde arts het dan niet bij dat ene telefoontje naar de wijkagent gelaten? Daarmee had hij toch al ruimschoots aan zijn meldplicht voldaan? Welke nieuwe aanwijzingen voor escalatie had hij, toen hij opnieuw in de pen klom? Waarom deed hij dat eigenlijk, anders dan op aandringen van de vrouw? En waarom verzweeg hij in zijn latere meldingen dat de echtgenoot het gebruik van fysiek geweld desgevraagd wel degelijk ten stelligste had ontkend?

Een laatste verwijt betreft de formulering van de verklaring. Waarom benadrukt de arts dat hij ervan uitgaat „dat zijn cliënte de waarheid spreekt?” Weet hij niet dat aan zijn professionele oordeel door justitie een zwaar gewicht wordt toegekend?

De berisping die het tuchtcollege de huisarts oplegt, is een zware sanctie. Maar met minder kan volgens de uitspraak niet worden volstaan, ook gelet op de enorme reputatieschade die de echtgenoot opliep door de onbezonnen acties van de arts.

Alert zijn is een goede zaak, maar een arts die zich onder het mom van de meldplicht voor het karretje van een overspelige huisvrouw laat spannen, gaat duidelijk over de schreef.