„In plaats van samenwerking te stimuleren, zou het meer op zijn plaats zijn als onze deputaten onze eigen kerken waarschuwden voor het samengaan met de Vrijgemaakten, om nog maar te zwijgen over de Nederlands Gereformeerde Kerken. Ik reken mezelf ook tot diegenen, die het betreuren dat er gemeenten zijn die zich herkennen in de Vrijgemaakten. Als voluit christelijk gereformeerd predikant vind ik in de GKV nu helemaal niets dat mij aantrekt. Het geestelijk leven daar stoot mij eerder af!

Wil men deze opvatting, die gelukkig door meerderen in onze kerken nog wordt gedeeld, als kerkistisch en hoogmoedig bestempelen, dan doet men daarmee geen recht aan diepe gevoelens en overtuigingen. Ben ik dan niet aan het oordelen en veroordelen? Dat gebeurt natuurlijk wel erg gemakkelijk. Maar al gebeuren zulke dingen gemakkelijk, het is een zonde in Gods oog. Wie zijt gij (zelf) die een ander oordeelt? Jakobus 4:12.

Maar ik weet wel wat het is om als een jezelf veroordelend mens voor Gods heilig aangezicht in het stof te liggen en je helwaardigheid voor de Heere uit te wenen. Ik weet wat dat is! En als ik een ander ontmoet, die dit ook kent, dan is hij mijn broeder, onverschillig tot welke kerk hij behoort. Dan ervaar ik een eenheid, waarvan ik geloof dat de Heere Jezus het dáár over had en nergens anders over in het hogepriesterlijk gebed. En als ik bij bepaalde gelegenheden iets mag zeggen over het wonder van Gods goedheid, persoonlijk ervaren, en men kijkt je dan met grote, vragende ogen aan, dan word ik kil van binnen. Versta je dat niet, denk ik dan. We moeten persoonlijk wederom geboren worden, zei ik eens op de classis. Maar we zijn toch immers allemaal kinderen Gods? riep een ouderling verbaasd uit. Hoe zijn we daar nu toch toe gekomen om in prediking en pastoraat het geloof te veronderstellen? Wie is daar ooit mee begonnen? Wie ervan uitgaat dat de gehele gemeente ”binnen” is, zal in de GKV wel herkenning vinden ja. Maar het is van den beginne in onze kerken alzo niet geweest!”