Nationale ophef ontstond gisteren toen De Telegraaf op de voorpagina een verslag publiceerde van een telefoongesprek dat een verslaggeefster met het jongetje had gevoerd.Burgers en bewindslieden gaven uiting aan hun afschuw over deze onbeschaamdheid. De ministers Rouvoet en Verhagen lieten op twitter weten „enorm boos” te zijn. Een groep verontwaardigde burgers riep op tot een boycot van de krant.

Inmiddels heeft de redactie van de krant een verklaring uitgegeven waarin ze haar spijt betuigt. De krant zou nooit de bedoeling hebben gehad misbruik te maken van de situatie van de negenjarige Ruben. De verslaggeefster had het ziekenhuis gebeld om informatie en kreeg plotseling het jongetje zelf aan de lijn. Een weerslag van dat gesprek is gepubliceerd.

Toch is dat maar een mager excuus. De krant had er ook voor kunnen kiezen om het gesprek niet te publiceren. En dat had hij ook moeten doen. Het kind ligt in hulpeloze toestand in het ziekenhuis, is afhankelijk van mensen die hij niet kan verstaan en krijgt dan plotseling iemand aan de lijn die Nederlands spreekt. Ieder kan begrijpen dat dit voor Ruben emotioneel is.

De verslaggeefster had uit piëteit haar inkt droog moeten houden. De Telegraaf heeft er echter voor gekozen het gespreksverslag af te drukken. Alleen om de aandacht te trekken en de verkoop van losse nummers op te drijven.

Dat laatste zou wel eens de echte drijfveer voor de redactie van de grootste ochtendkrant van Nederland kunnen zijn geweest om het gesprek op de voorpagina te plaatsen. Werkers bij de media hebben allemaal een bijna instinctmatige drang om primeurs en opvallende verhalen te brengen. Op zich is daar niks mee. Maar dat mag nooit gaan over de rug van mensen die zich niet verweren kunnen. En dat is hier gebeurd.

Zeker in deze tijd waar de slag om de lezer het karakter krijgt van knokken, is de verleiding groot de grenzen van respect en betamelijkheid te overschrijden. Dat doet niet alleen De Telegraaf, maar ook andere media. De moderne communicatiemiddelen zijn daarbij behulpzaam. Nabestaanden vertrouwen hun verdriet toe aan weblogs op internet. Iedereen kan die lezen, ook persmensen die op zoek zijn naar nieuws en verhalen. Verschillende kranten hebben zo de hand weten te leggen op informatie over en foto’s van twee omgekomen meisjes en die ook gepubliceerd.

De verontwaardiging die er gisteren was over de publicatie van De Telegraaf is terecht. Maar als men niet oppast, is die vandaag al weer vergeten. Er moet iets volgen. De regering riep donderdag de media op nabestaanden met rust te laten. De ervaring heeft geleerd dat zo’n oproep vaak weinig gehoor vindt. Journalisten willen schrijven, abonnees willen lezen. Zelfregulering van de media is daarom geen oplossing. Er zullen afspraken gemaakt moeten worden over de grenzen van de journalistiek.