Paul Eshleman, een van de internationale leiders van Campus Crusade for Christ, vertelt over de taak die nog wacht. Ondanks de snelle groei van de kerk in grote delen van de wereld, zijn er nog steeds honderden volkeren waar het Evangelie niet geklonken heeft. „Zending moet zich richten op plaatsen waar de kerk niet is”, zegt Eshleman. Een eenvoudige waarheid, maar een die ook door zendingsorganisaties telkens opnieuw gehoord moet worden. De verleiding om vooral bestaande kerken te ondersteunen is groot. Maar daarbij raakt de zendingsopdracht buiten beeld.Eshleman noemt Thailand als een voorbeeld van een land waar het door onderzoek voor iedereen duidelijk is waar de kerk niet is. Omdat ik nauw bij dat onderzoek betrokken ben geweest, spreek ik hem later nog even. We praten over de mogelijkheden om in de rest van de wereld net zo’n goed overzicht te krijgen als in Thailand. Gemakkelijk zal het niet zijn, maar we zijn het eens dat goede informatie essentieel is.

Verschillende sprekers vertellen over de situatie in hun deel van de wereld. Het verhaal van Susanta Patra maakt grote indruk op mij. Een van de zes mensen op aarde woont in India. Er zijn honderden verschillende talen en duizenden volken en kastes. Patra is de voorzitter van de India Missions Association. De bij deze koepel aangesloten organisaties zenden in totaal 55.000 zendelingen uit naar andere volken binnen India. De Heere God zegent hun werk. In betrekkelijk korte tijd is het aantal christenen gegroeid van 2 tot 6 procent van de bevolking. Dat klinkt niet heel indrukwekkend, totdat je bedenkt dat het gaat om 50 miljoen nieuwe christenen.

’s Middags zijn er allerlei bijeenkomsten in kleinere groepen, onder andere over zending in de context van verschillende godsdiensten, over het gebruik van technologie in de zending en over bijbelvertaling. Zelf ga ik naar een bijeenkomst waar zo’n honderd zendingsleiders met elkaar nadenken over de toekomst van de zending. Op deze conferentie zijn mensen uit de hele wereld vertegenwoordigd. Bij deze bijeenkomst van de leiders zie ik echter toch schrikbarend veel witte gezichten. Een Latijns-Amerikaan en een Afrikaan klagen erover dat hier toch weer over hen wordt gesproken, en niet met hen. En gelijk hebben ze. Er zijn honderden Afrikanen, Latijns-Amerikanen en Aziaten die meer zendingsleider zijn dan ik. Toch ben ik uitgenodigd, en zij niet. Opeens schaam ik me een beetje dat ik hier zit.

Dr. Marten Visser is zendeling in Thailand namens de Gereformeerde Zendingsbond (GZB) en Overseas Missionary Fellowship (OMF). Hij doet deze week verslag van het wereldzendingscongres in Tokio. Morgen deel 3.