De ster staat op ruim 4200 lichtjaar (40 biljard kilometer) van de aarde. De ESA spreekt van een ’embryonische ster’, een ster die nog aan het ontstaan zou zijn. Het hemellichaam is ongeveer acht tot tien keer zo groot als onze zon en in de directe omgeving is zo veel gas en stof dat astronomen verwachten dat de ster nog honderden keren groter kan worden en kan uitgroeien tot een van de helderste objecten in de Melkweg.

De ontdekking is opmerkelijk. Volgens de gangbare wetenschappelijke theorie kan een ster niet groter worden dan acht keer de massa van de zon. De druk op de ster zou dan zo groot worden, dat die uiteenspat. Toch zijn er al meer sterren bekend die onmogelijk groot zijn. Omdat de Herschel ziet hoe zo’n megaster ontstaat, kunnen de wetenschappers misschien achterhalen waar de fout in de theorie zit.

Volgens de gangbare astronomie ontstaat een ster doordat interstellair stof door zijn eigen zwaartekracht samentrekt. Deze theorie wordt bestreden door astronomen als David B. DeYoung, die stelt dat de gebruikte volgorde averechts is: „Deze wetenschappers leiden feiten af uit hun theorieën, en concluderen dat er protosterren ontstaan, terwijl de feiten juist wijzen op een stervend in plaats van een evoluerend heelal.”

De ruimtetelescoop Herschel, die ESA een jaar geleden, op 14 mei 2009 heeft gelanceerd, zou astronomen duidelijkheid hebben verschaft over de eerste fasen van stervorming. Het H2O±molecuul zou daarbij een sleutelrol spelen.

„Tot nu toe waren de eerste fasen van sterformatie in nevelen gehuld. Letterlijk, omdat een dikke wolk van gas en stof rond de jonge sterren hangt. De infraroodsensor van Herschel kan door deze wolken kijken en stergeboorte in nooit eerder vertoond detail in beeld brengen.”

Volgens de astronomen zou Herschel met zijn waarnemingen laten zien wat zich ongeveer vijf miljard jaar geleden heeft afgespeeld in ons eigen zonnestelsel. Toen zou de zon zijn gevormd door langzame samentrekking van interstellair stof door zijn eigen zwaartekracht.