Het Britse moederbedrijf wil deze verkoop graag, juist nu de financiële nood hoog is gestegen. Commissarissen en ook de Centrale Ondernemingsraad in IJmuiden verzetten zich. Zij ontmoetten het moederbedrijf woensdag voor de Ondernemingskamer in Amsterdam, waar de Britten via de rechter de verkoop van de aluminiumpoot probeerden af te dwingen.

De tijd dringt ook nog eens voor Corus. Donderdag is de laatste dag voor de ondertekening van de definitieve verkoopovereenkomst met het Franse Pechiney. Lukt het niet, dan kost dat Corus een boete van 20 miljoen euro. Daarom doet de rechter donderdag al uitspraak.

Het passeren van het veto van de commissarissen zou op diverse manieren kunnen gebeuren. Zo zou de rechter de Nederlandse commissarissen voor één dag kunnen schorsen. De enig overblijvende commissaris, de topman van het moederconcern, Tony Pedder, zou dan alsnog zijn eigen voorstel tot verkoop van het aluminium kunnen goedkeuren.

De verhouding tussen Londen en IJmuiden is het laatste jaar verslechterd. De Nederlandse commissarissen onder leiding van Leo Berndsen beklagen zich er over dat er van communicatie over de aluminiumplannen nauwelijks sprake was, laat staan dat de Nederlanders erbij werden betrokken.

Aanvankelijk was het een strategische beslissing om van twee naar één metaalsoort over te gaan. Maar daarna wisselden de argumenten volgensde commissarissen steeds, en nu lijkt het alleen maar „een kwestie van alle geldpotjes legen” om de financiële nood van de Britse Corus te lenigen.

Over zekerheden voor IJmuiden is lang gepraat, maar die zijn er onvoldoende gekomen, vinden de Nederlandse commissarissen. De bom barstte toen een afsprakenpakket uit de koker van Berndsen als onaanvaardbaar van tafel werd geveegd. Daarin werd onder meer de mogelijkheid geopend de aandelen van Corus Nederland in een stichting onder te brengen en zo IJmuiden buiten het bereik van Londen te brengen.

De Britten voelen zich aangetast in hun eigendomsrechten. Zij vinden dat het beleid in Londen wordt gemaakt, en dat dochterbedrijven zich daaraan moeten conformeren. Commissarisssen van Corus Nederland zien hun taak als toezichthouder van een wettelijk beschermde structuurvennootschap veel breder.

Hun raadsman omschreef hun standpunt als „moeder is ziek”. „We willen helpen om beter te worden. Maar als moeder niet beter wordt, moeten we voor onszelf zorgen.” De raadsman van Corus Group zei meer het gevoel te hebben van „moeder is ziek, hoe kunnen we haar zo snel mogelijk het graf in helpen”.

Mocht het komen tot een nieuw zelfstandig bestaan van Corus Nederland, dan zou dat de tweede wedergeboorte zijn. In de jaren tachtig kwan er een einde aan een innige samenwerking van Hoogovens met het Duitse Hoesch binnen Estel.