Zij verdienen tot dusver evenveel als hun collega’s in de nationale volksvertegenwoordiging van hun eigen land. Daardoor is er sprake van grote verschillen. Slecht betaalde europarlementariërs uit bijvoorbeeld de zuidelijke regio van de gemeenschap maken misbruik van de riante onkostenregelingen en reisvergoedingen om hun salaris aan te vullen.

De aanhoudende stroom van berichten over dergelijke praktijken plaatste de EU–instelling, die afwisselend vergadert in Brussel en Straatsburg, in een kwaad daglicht. Vooral de Nederlanders Van Hulten (PvdA), Buitenweg (GroenLinks) en Van der Laan (D66) dringen al sinds 1999 aan op de invoering van een beter systeem, dat resulteert in eenzelfde beloning voor alle betrokken politici.

Die suggestie stuitte echter op bezwaren bij de regeringen van Denemarken, Finland, Groot–Brittannië en Zweden. Die willen niet dat EP–leden een Europese belasting van zo’n 35 procent moeten gaan afdragen aan de EU–kas. Zij geven er de voorkeur aan zelf de heffingen op te leggen.

Diplomatieke vertegenwoordigers slaagden er deze week echter in toch overeenstemming te bereiken over een nieuwe aanpak. Daarbij kunnen de vier genoemde overheden een eigen fiscaal regime blijven hanteren, waarbij voor de belastingplichtige het betaalde bedrag in mindering wordt gebracht op de Europese bijdrage. Daardoor ontstaat er in ieder geval meer gelijkheid dan tot nu toe. Als de ministers van Buitenlandse Zaken instemmen met het akkoord, kan het Parlement verder werken aan een definitieve regeling voor de salarissen en de onkostenvergoedingen.

Hobbel
Ook daarbij zijn er nog belangrijke knelpunten uit de weg te ruimen. Een commissie van wijzen stelde vorig jaar een bruto maandsalaris voor van 7400 euro (ruim 16.000 gulden) voor elk van de afgevaardigden. Duitse, Franse en Italiaanse EP’ers verdienen nu echter veel meer. Verder verdwijnen bij een uniform belastingstelsel voor velen interessante aftrekposten in de sfeer van de hypotheek en de beroepskosten. Wellicht is een oplossing mogelijk door zittende leden maximaal nog één periode van de oude bepalingen te laten profiteren.