Singles zijn niet zielig
Ongetrouwden zijn niet zielig, maar worden vaak wel zo bekeken. Met een zekere meewarigheid kunnen alleenstaanden worden bejegend. Alsof hun leven niet compleet is. Omstanders weten er niet altijd raad mee en schuwen soms het gesprek erover. En als er toch belangstelling getoond wordt voor het waarom van het alleen-zijn, krijgen de vragen gemakkelijk een wat denigrerend karakter. Wie alleengaand is, kan immers niet echt meepraten over huwelijk, gezin en kinderen.
Soms wordt, bijna onbeschaamd, daarbij zelfs gebruikgemaakt van het feit dat iemand ongetrouwd is. Men gaat ervan uit dat zo iemand immers meer tijd en minder zorgen heeft dan gehuwden en vast ook wel beschikt over een dikkere portemonnee. Daarom wordt er vaak een extra beroep op inzet en inbreng van alleenstaanden gedaan, variërend van oppassen tot het betalen van een rondje.
Dat ouders ernaar uitzien dat hun kinderen tot een trouwdag komen, is niet onbegrijpelijk. Vader en moeder begeren een goed en veilig thuis voor de volwassen zoon of dochter. Traditioneel gedacht is dat een huwelijk.
Toch dreigt dan het gevaar dat ouders hiermee een druk op hun kind leggen, waardoor zoon of dochter het idee krijgt vader en moeder teleur te stellen als hij of zij niet tot een trouwdag komt. Daarmee is een grens gepasseerd. Uiteindelijk moet het ouders gaan om het geluk van hun kinderen. En dan geldt nog altijd: beter gelukkig alleen dan ongelukkig met z’n tweeën.
Aan de andere kant is er de valkuil dat ouders hun ongetrouwde zoon of dochter min of meer blijven zien als een kind, terwijl die allang volwassen is en op zichzelf woont. Medelijden manifesteert zich dan in overbezorgdheid. Hoe goed bedoeld ook, dat kan juist gevoelens van onbehagen oproepen. Het bevestigt immers het beeld dat een single een buitenbeentje is.
Datzelfde kan gebeuren in de kerkelijke gemeente. Vanaf de Reformatie is er in de kerken veel aandacht voor het huwelijk en het gezin. Pas sinds het midden van de vorige eeuw is er in de kerken meer oog voor de alleengaanden. In het gebed voor of na de preek bidden veel predikanten vaak voor hen die alleen in het leven staan.
Zo’n voorbede kan echter ook een gemeenplaats worden. Vaak wordt bijvoorbeeld onvoldoende beseft dat ook doopdiensten voor ongehuwden verdriet kunnen oproepen.
Evenzo is het opvallend dat slechts in een beperkt aantal kerkenraden alleenstaande mannen zitten, terwijl in veel gemeenten een kwart van de volwassen leden alleenstaand is. Men gaat er bijna altijd van uit dat de ouderling of diaken getrouwd moet zijn en zijn gezin op orde heeft, maar men vergeet dat Paulus dankzij zijn ongehuwde staat zo veel zendingswerk heeft kunnen doen. Ongetrouwden kunnen juist een grote betekenis hebben in de gemeente.
Meer dan vroeger kunnen singles een goede plaats in de maatschappij verwerven. Dat geldt ook voor alleenstaande vrouwen. Voor hun sociaal welbevinden is het echter van belang dat zij binnen allerlei sociale verbanden normaal volwassen medeleven ontvangen. Met medelijden en meewarigheid schieten singles niets op.
