Dat zei Dick van den Noort zaterdagmiddag in Kampen op een jubileumbijeenkomst van stichting Kom over en help. De stichting vierde het 35-jarig bestaan en nam afscheid van Van den Noort, die bijna twintig jaar voorzitter en dertig jaar bestuurslid was.Met muzikale intermezzo’s en fotopresentaties van het werk door de jaren heen was de bijeenkomst „net een reünie”, aldus directeur Karst de Vries. Hij opende de dag met een terugblik en een vooruitblik.

Na een eerste periode van illegaal werk tot de val van de Berlijnse muur in 1989 en een tweede periode die tot op heden in het teken staat van evangelisatie, heeft de stichting zich onlangs „strategisch geheroriënteerd”, vertelde De Vries.

De reden daarvan is dat Oost-Europa verandert. De Vries: „De kerken zijn op een ander niveau dan toen we begonnen en de armoede lijkt tegenwoordig meer manifest te zijn in Eurazië dan in Oost-Europa zelf. We waren toe aan een evaluatie van het beleid.”

De stichting wil zich in de toekomst meer focussen op kinderen en gezinnen en op een effectievere aanpak in minder landen.

Ds. Theo Angelov uit Bulgarije beschreef hoe de geschiedenis van de kerk in zijn land verweven raakte met de geschiedenis van Kom over en help. „We raakten verbonden door de Bijbel. Wij mochten die niet drukken, omdat de Bijbel volgens de communisten een gevaarlijk boek was. Maar door Gods genade kwamen jullie ze brengen.”

Onder het Sovjetregime werd zijn kerk geconfisqueerd en ingezet als gebouw voor een atheïstische club, aldus ds. Angelov. „Kunt u zich voorstellen hoeveel pijn dat doet? Het gebouw waar we zo veel jaar de Heere gediend hadden, werd gebruikt om uit te dragen dat God niet bestond.”

De overheid probeerde „het hoofd van de kerk af te snijden”, maar slaagde daar niet in. „Christus is ons Hoofd en Hij is zo hoog dat zelfs Stalin er niet bij kon. Hij is verheven boven alle overheid en heerschappij.”

Van den Noort, die betrokken raakte bij het werk van Kom over en help door een lezing van de bekende ds. Richard Wurmbrand, stond in zijn afscheidstoespraak stil bij de mogelijkheid van vervolging in Nederland. „De apostelen verheugden zich omdat ze waardig geacht waren te lijden om Christus’ wil. Het zou goed zijn als we er over nadachten of wij dat ook waard zijn. De kerken worden nu niet zozeer bedreigd van buitenaf, maar meer van binnenuit, door lauwheid.”

De scheidend jubilaris wil een lans breken voor de nationale synode. „Het gaat daarbij niet zozeer om eenheid van onderling belijden, al zou dat mooi zijn. Het gaat er ten eerste om met één stem naar buiten te treden. De tijden zijn te ernstig om dat niet te doen.”

De dag werd afgesloten met een zangavond.