Nat pak en doorweekte sokken op boot bij Niagarawatervallen
Het is een van de spectaculairste natuurverschijnselen ter wereld. Een adembenemende ervaring op de grens van Canada en de Verenigde Staten die door geen commercie kan worden bedorven.
Het wit-blauwe bootje ontbreekt op vrijwel geen enkele ansichtkaart van de waterval: omgeven door een witte nevel lijkt het dapper en haast overmoedig zijn ondergang tegemoet te varen. Aan dek staan passagiers –kleine poppetjes– gehuld in wijde, blauwe regenponcho’s.In werkelijkheid heerst er op de Maid of the Mist kort na vertrek een jolige stemming. Enkele pubers maken meer foto’s van elkaar in hun ponchootje dan van de watervallen. Een Europeaan tart de bemanning door steeds weer een paraplu op te steken en in te klappen. De geluiden verstommen naarmate de boot dichter bij de Horseshoe Falls komt. Over een breedte van honderden meters stort het water tientallen meters naar beneden. Alles raast, schuimt en nevelt.
Niet goed verpakte camera’s lopen onherroepelijk schade op. Het water komt werkelijk overal vandaan. Van onder, van boven en van opzij. De boot –die net nog zo stevig leek– is aan drie zijden omgeven door water. Het geraas maakt ieder gesprek onmogelijk. Er dalen zulke hevige buien neer dat bezoekers zich in een wasstraat wanen. Maar dan wel buiten de auto. Bij zulk razend water voelt de mens zich nietig.
Het ”meisje van de mist” –numero VII is nu in dienst– tuft al meer dan 150 jaar langs de watervallen. De kracht van het neervallende water is zo sterk dat de boot op een bepaald moment zelfs vol gas niet verder vooruitkomt. De opvarenden hoeven niet bang te zijn in een waterkolk te verdwijnen. De kapitein weet precies op tijd de steven te wenden. Pas als iedereen een nat pak en doorweekte sokken heeft keert de Maid of the Mist terug naar de aanlegsteiger. De Niagarawatervallen op deze manier beleven is een geweldige ervaring. Dichterbij komen kan bijna niet.
Of toch wel. Een voettocht voert over houten vlonders en trappen direct voor de American Falls langs. Hier komen wandelaars zo dicht bij de waterval dat ze een aardige slok kunnen drinken. Achter de Horseshoe Falls lopen een aantal tunnels, dus aan de andere kant van de waterval. De watermuur moet zo dicht zijn dat het zonlicht er niet doorheen kan dringen.
Steak
De machtige waterstroom van de Niagarawatervallen ligt netjes op de grens van Canada en de Verenigde Staten met voor ieder land een eigen waterval. De twee stromen worden gescheiden door Goat Island. De VS hebben de American Falls, Canada heeft de Horseshoe Falls.
De watervallen liggen in de 55 kilometer lange Niagara, de rivier die het Eriemeer en het Ontariomeer met elkaar verbindt.
De Niagara Falls zijn wereldberoemd en daar wordt op schaamteloze wijze munt uit geslagen. Zowel Canada als de VS kent een plaats met de naam Niagara Falls. Een brug verbindt beide grenssteden, die de waterval gebruiken voor het opwekken van energie en als toeristentrekker. Per jaar bezoeken zo’n 12 miljoen toeristen uit de hele wereld het gebied.
Clifton Hill aan de Canadese kant is veranderd in een kermis met wolkenkrabbers, uitkijktorens en zaken die niets met het natuurverschijnsel te maken hebben. Nieuwste attractie is het Niagara SkyWheel, een reuzenrad van 53 meter hoog.
Wie niet nat wil worden, kan de waterval bewonderen vanaf de 236 meter hoge Skylon Tower. Glazen liften brengen de gasten in 51 seconden omhoog. Kijken en tegelijkertijd eten kan in het enorme ronddraaiende restaurant. Binnen het uur is de Grilled New York Sirloin Steak achter de kiezen en de omgeving een slag in de rondte gedraaid.
Overal zijn gelegenheden om bezoekers geld uit de zak te kloppen. Voor een fors aantal Canadese dollars zijn zelfs flesjes met Niagarawater te koop. Gelukkig wordt de strook langs de oever van de rivier beheerd door de Niagara Parks Commission en blijft de directe omgeving van de water-val gevrijwaard van commerciële uitwassen.
Waaghalzen
De naam Niagara komt van het woord ”Ongniaahra” waarmee indianen van de Neutral Nationstam de ”donder van de wateren” aangaven. De priester Louis Hennepin was in 1678 de eerste Europeaan die de enorme watermassa waarnam. In zijn dagboek beschrijft hij de „immense en wonderbaarlijke cadans van water die op een ongelofelijke manier naar beneden komt.”
De spectaculaire watervallen trekken behalve toeristen ook bruidsparen (”wittebroodshoofdstad van de wereld”) en avonturiers aan. Vanaf het begin van de vorige eeuw zijn er veertien gevallen geregistreerd waarbij waaghalzen opzettelijk in een houten ton, rubberen bal, gewoon zwemmend of met een waterscooter over de Horseshoe Falls zijn gedoken.
Anna Taylor, een danseres uit Michigan, liet zich in 1901 als eerste in een ton naar beneden storten. Geheel vrijwillig ging dat niet. Toen ze er op het laatste moment van af wilde zien, kapten haar begeleiders de touwen door. Ze overleefde de val. Van Charles Stephens –die zich in 1920 liet vastbinden in een houten vat– is alleen de rechterarm teruggevonden. George Stathakis, een Griekse ober, stikte in 1930 nadat zijn ton veertien uur lang was blijven steken.
De politie komt regelmatig in actie om waaghalzen ervan te weerhouden naar beneden te kletteren. De Canadese automonteur David Munday ging in september 1993 voor de tweede keer. Het leverde hem een boete op van 10.000 dollar. Het eerste stel dat ge-zamenlijk overleefde waren Steve Trotter, een barman uit Rhode Island, en zijn partner Lori Martin, een serveerster uit Georgia. Op 18 juni 1995 kwamen ze na de val heel weer boven water.
Echte ongevallen gebeuren ook. De 7-jarige Roger Woodward kwam in de zomer van 1961 na een ongeluk op een boot terecht in de kolkende en bruisende watermassa. Hij stortte langs de waterval 50 meter omlaag en overleefde. De jongen droeg een zwemvest over zijn kleren. John Marsh redde in mei 1983 de 20-jarige Sherry Vyverbrig uit de rivier. De jonge vrouw dreef gevaarlijk dicht in de buurt van de waterval.
Wat mensen aantrekt om de Niagarawatervallen te willen bedwingen blijft een raadsel. De mooiste ervaring is toch in de herfstzon zitten op een bankje aan de Canadese kant, met uitstekend zicht op dit indrukwekkende natuurgeweld.
Feiten en cijfers
American Falls: 330 meter breed, 55 meter hoog.
Horseshoe Falls: 750 meter breed, 52 meter hoog.
’s Zomers valt er 4,1 miljoen liter water per seconde, ’s winters de helft.
Door erosie schuiven de watervallen ongeveer 4 centimeter per jaar op.
Zie http://weblogs.refdag.nl voor de weblog van Riekelt Pasterkamp