Nu Nederland anno 2009 in gebreke blijft om, zoals afgesproken, de Westerschelde uiterlijk dit jaar uit te diepen, komen in België oude sentimenten bovendrijven. Zitten die vervelende Hollanders ons nu weer dwars? Altijd maar bezig om de positie van Rotterdam te verbeteren ten koste van die van Antwerpen!Dat laatste is natuurlijk kolder. Dat ons land nog altijd niet gestart is met de daadwerkelijke baggerwerkzaamheden, heeft niets te maken met een verborgen economische agenda, maar alles met bestuurlijk falen. Dit voorjaar lag er een goed bruikbaar polderakkoord klaar. De Schelde zou uitgebaggerd worden en om de natuur in de Schelderegio te verbeteren zou de Hedwigepolder onder water worden gezet.

Ter elfder ure heeft de landelijke politiek, meer in het bijzonder het CDA, dat akkoord gewijzigd. Natuurherstel zou gezocht worden in het aanbrengen van buitendijkse schorren.

Het sparen van de Hedwigepolder mag dan vanuit Zeelands historie bezien begrijpelijk zijn, het was wel de directe aanleiding voor het sneuvelen van het polderakkoord. De milieubeweging stapte naar de rechter. De Raad van State verbood starten met baggeren. En België werd woedend over het niet naleven van de gemaakte afspraken.

Door dit alles leven we nu niet alleen in onmin met een buurland, maar is er ook intern, in de coalitie, wrijving ontstaan. De ChristenUnie is er niet blij mee hoe de CDA’ers Balkenende en Verburg april dit jaar een nieuwe inhoud hebben gegeven aan het Scheldeakkoord, waardoor het kabinet –met de woorden van Nijpels– het „juridische moeras” is ingetrokken. Bij die irritatie zal zeker meespelen dat Verkeer & Waterstaat, het departement waar CU-staatssecretaris Huizinga de scepter zwaait over de ”natte sector”, in veel opzichten het nakijken had.

Bij het CDA zijn ze boos op de ChristenUnie omdat die, altijd een tegenstander van het onder water zetten van de Hedwigepolder, nu juist daarvoor pleit.

En beide partijen wantrouwen de PvdA, die zich weliswaar officieel nog tegen ontpolderen verzet, maar die in eigen gelederen, tot in de Kamerfractie toe, veel dissidenten telt.

Toch is, alles overziende, de opstelling van de kleinste regeringspartner zo vreemd nog niet. Je kunt immers heel goed in zijn algemeenheid tegen ontpolderen zijn, om vervolgens in een concreet geval –wegens aangegane verdragsverplichtingen– daar wel degelijk voor te pleiten?

In zekere zin is de kwestie heel eenvoudig. De kabinetsbrief van april bevatte een zogeheten dubbelbesluit: als natuurherstel via schorren niet zou werken, kwam ontpoldering van de Hedwigepolder weer in zicht. Inmiddels bevinden we ons in fase 2 van het dubbelbesluit.

Gezien de uitlatingen van premier Balkendende vorige week is het CDA de draai al aan het maken. Helaas voor de Zeeuwen, maar er zit waarschijnlijk niets anders op.