Van Bruggen was een bevlogen vrouw die opviel door haar vaak dwarse opstelling tegenover alles en iedereen die er bureaucratische of formele gedachten op nahield, en die daardoor niet direct de belangen van de allerarmsten dienden. Ik herinner me hoe ze zich in Cambodja boos maakte over de vele leegstaande ziekenhuizen – prachtige witgepleisterde gebouwen. Gefinancierd met veel buitenlands geld, maar gebouwd zonder betrokkenheid van plaatselijke Cambodjaanse hulpverleners en artsen met hart voor hun land.Van Bruggen was om die reden ook beducht voor de vloek van te veel hulpgeld, omdat dat vrijwel altijd de mentaliteit van de ontvangers verziekt. Fel kon ze van leer trekken tegen het in haar ogen bureaucratische denken en handelen van grote hulporganisaties zoals de Verenigde Naties. Van Bruggen geloofde in kleinschaligheid in de hulpverlening, omdat dan de hulp en de gelden het snelst en het effectiefst bij de armen terechtkomen. De grote maar lege hospitalen op het Cambodjaanse platteland waren dan ook een schril contrast met de kleine maar zeer effectieve projectjes die ze zelf opzette. Aan degene die haar projecten bezochten, toonde ze trots de vaak subtiele maatregelen die zonder dat ze veel geld kostten zoden aan de dijk zetten. Zo dempte ze eigenhandig waterplassen rond ziekenhuisjes om de malariamug –en dus malaria als ziekte– geen kans te geven.

Van Bruggen werd vooral bekend door haar werk als arts in Cambodja, het land waar ze haar hele leven intens mee verbonden was. Haar betrokkenheid bij dit land dateert uit de jaren 70, toen ze als arts werkte in de vluchtelingenkampen van Thailand, waar Cambodjaanse burgers hun toevlucht zochten tegen de verschrikkingen die de Rode Khmer in hun land aanrichtten. In de jaren 80 verlegde ze haar werkterrein naar Cambodja zelf.

Van Bruggen vond dat de armen vooral zelf aan de slag moesten om hun toestand te veranderen. Daarom richtte ze met Cambodjanen de organisatie Spie-en op, die alle projecten in Cambodja voor haar rekening nam. De Stichting de Brug zorgde vanuit Nederland voor de nodige financiën.

Toen ik in 2007 haar thuis bezocht, relativeerde ze haar doodzieke toestand door te herinneren aan de veel doodsbedreigende situaties die ze in Cambodja had meegemaakt. Toch was haar geloofsvertouwen in haar Heere Die tot het einde toe kracht af. Ze zei dat ze uitzag naar de oversteek van de Doodsjordaan, om het Beloofde Land binnen te gaan. Zolang het kon bleef ze tegelijkertijd betrokken bij het werk van de Brug en Spie-en. Ze deed dat ontspannen omdat ze de leiding tijdig had overgedragen.